Taktyka w średniowiecznej Europie. Część 2

W XIII wieku rozwój strategii wojskowej uwzględniał skuteczną współpracę pomiędzy kusznikami a ciężkozbrojnymi włócznikami, co stworzyło możliwości obrony przed muzułmańskimi łucznikami konnymi i ciężko zbrojnymi kopijnikami. Piechota stała się bardziej opłacalną i łatwiejszą do wyszkolenia siłą niż rycerstwo, a jej liczebność była również znacznie większa. W związku z tym opracowano nowe taktyki, dzięki którym liczniejsze i bardziej zróżnicowane jednostki piechoty zyskały na znaczeniu na polach bitew. Ta książka bada te zmiany, które zachodziły nierównomiernie w różnych regionach Europy. Nieodłączne były również transformacje w jeździectwie, ponieważ odpowiednio zrównoważone siły mieszane zawsze stanowiły klucz do zwycięstwa. Do czasu, gdy ręczna broń palna zaczęła dominować na polach bitew około roku 1500, średniowieczne metody walki i struktura wojskowa przeszły znaczną ewolucję.