Strega

𝘚𝘵𝘳𝘦𝘨ę pochłania się wszystkimi zmysłami. Tak jak główna bohaterka. Dookoła wszystko pachnie, wszystko smakuje, a każdy dotyk to osobne (i osobliwe) doznanie.

Cała powieść to jedna wielka niejasność. Wiecznie zadymiona, udziwniona, nasiąknieta mnóstwem tajemnic. Krótkie rozdziały, w których większość zdań możnaby wycinać i naklejać na ściany. Autorka pisze pięknie i świetnie opisuje świat zmysłów. Zwyczajnych dialogów nie ma, a jedynie nieliczne monologi zapisane kursywą. Rozmyślania bohaterek bardzo wydumane, okrągłe, wystylizowane. Nie każdy się w tym odnajdzie. Ja osobiście dość komfortowo czuję się w takiej konwencji, chociaż w pewnym momencie miałam wrażenie, że za tym nic nie stoi. Owszem, cytat na cytacie, zachwycające opisy, ale w dużej mierze to tylko taka fasadka.

Wykreowany klimat jest niesamowity. Zatraciłam się w nim i chłonęłam go, chociaż tak naprawdę działo się tam niewiele. Oprócz kilku budzących niepokój i niewyjaśnionych finalnie epizodów, bohaterki głównie palą papierosy, sprzątają i snują się po korytarzach. Najsłabszy fabularnie jest okres po zaginięciu jednej z dziewczyn, który ciągnie się aż do zakończenia (które całkiem wybrzmiewa). A epilog lubię bardzo.

Kończąc – 𝘚𝘵𝘳𝘦𝘨𝘢 to stosunkowo krótka słowno-zmysłowa uczta, a właściwie bardzo kobiece szaleństwo (powieść jest bowiem mocno nasycona feminizmem, ale chwilami w chorobliwy sposób), którym warto się uraczyć. Więc polecam. Ale raczej tym, którzy lubią dziwne, trochę mroczne i niepokojące rzeczy.