Spotkamy się w blasku słońca

Rzadko zarywam nocki dla książek - moje osiem godzin snu to świętość. A jednak, jeśli czytam do późna to wiedz, że książka jest tego warta.

"Spotkamy się w blasku słońca" - Sarah Stankewitz

Plot twist pierwszego tomu, czyli odkrycie że to Aron, a nie jego (była już) dziewczyna, ma chore serce wywraca świat Lilly do góry nogami. Historia lubi się powtarzać, szczególnie ta najbardziej bolesna. Dlatego też dziewczyna ucieka, bo czuje że zaczyna się dusić na Islandii. Spędza kilka tygodni na wyspie Sylt, u swojej babci - osoby, która rozumie ją jak mało kto. Pojawia się znowu wątek relacji Lilly z matką - dziewczyna nareszcie jest w stanie o siebie zawalczyć i powiedzieć swojej rodzicielce jak czuła się przez ostatnie lata.

Lilly wraca również na Islandię - dostała się na wolontariat organizacji "Savetheiceland" i czuje, że to może być miejsce dla niej, misja dla niej. Poznaje cudownych ludzi, stawia również czoła spotkaniu z Aronem. Oboje dają sobie szansę, i choć los ma dla nich wiele przeszkód do pokonania, to oni dzielnie, krok po kroku przemierzają tygodnie, gdy stan chłopaka ulega dramatycznemu pogorszeniu.

Co to jest za rollercoaester emocji! Ludzie! W tym tomie mamy zdecydowanie więcej choroby - życia z nią, ograniczeń, wizyt w szpitalu. Lilly próbuje urozmaicić kolejne białe szpitalne dni i organizauje randki w stylu A B C. Aron próbuje pokazać, że wszystko z nim dobrze, nawert jeśli dobrze nie jest.

Poza romantycznym wątkiem, mamy rozwinięte relacje przyjacielskie. Elva, przyjaciółka Arona, nie papała do Lily sympatią, ale w tym tomie stają się przyjaciólkami. Nie nagle, ale stopniowo, dzieląc tragiczne wydarzenia, zbliżają się do siebie. Do tego dziewczyny, które Lilly poznaje na wolontariacie - dziewczyna nareszcie odżywa i walczy o siebie, choć w tle jej partner walczy o każdy dzień.

Ta część jest trudniejsza emocjonalnie. Czy lepsza niz pierwsza? Na pewno inna, bo dynamika skupia się na innych tematach. Tutaj mamy wiele emocji - miłości, żalu, tęsknoty i strachu o kolejny dzień. Mamy momenty rozczulające (urodziny Arona), a także takie, które sprawiają że serce bije nam szybciej a łzy płyną niepowtrzymane. Autorka wplata również sporo psychologii choroby - tego jak czuje się pacjent z informacją, że niewiadomo jak długo jeszcze przeżyje. Momentami, gdy umysł chce, ale ciało nie może, więc i niedługo umysł przestaje walczyć a człowiek traci nadzieję. Gdy jedna iskra wyzwala traumatyczne wspomnienia.

Islandia nadal nam towarzyszy, nieco mniej surowa, bo obserwujemy ją latem. I to lato w tak surowym klimacie daje nadzieję.

Naprawdę, powiadam Wam - nie dziwię się, że ta dylogia ma tak wysokie oceny (>8 na LC i >4 na goodreads). To nie jest zasługa bookstagrama, a tego, że ta historia jest po prostu dobra, wzruszająca i poruszająca najbardziej zatwardziałe serca. Myślę, że będę do niej wracać, być może nawet będzie to seria, która będzie stała obok "Biała jak mleko, czerwona jak krew" - bo daje nadzieję.