Słowa na ścianie

W świecie, w którym trudno jest odróżnić rzeczywistość od iluzji, najbardziej niezawodne wydaje się być serce. Adam, młody chłopak ze zdiagnozowaną schizofrenią paranoidalną, odkrywa, że otaczający go ludzie, tacy jak pełna uroku Rebecca, przerażający Boss czy angielscy dżentelmeni Rupert i Basil, są jedynie wytworami jego fantazji. Eksperymentalny lek obiecuje mu możliwość wyleczenia, jednak pojawienie się Mayi, inteligentnej dziewczyny, w której się zakochuje, komplikuje sytuację. Adam pragnie być postrzegany przez Mayę jako zwykły, atrakcyjny chłopak, ale lek nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Dodatkowo ktoś z jego otoczenia dąży do ujawnienia skrywanej prawdy. Jak długo Adam może udawać, że jest taki jak inni? Co go tak przeraża? I dlaczego zdanie z łazienkowej ściany tak dobrze opisuje jego wewnętrzne przeżycia?

Podobne doświadczenia przypominają mu świat znany z serii o Harrym Potterze, gdzie wyjątkowe zdolności zdają się mieć realny wymiar. W "Komnacie Tajemnic" Harry słyszy przez ściany głos, o którym nie mówi innym. Adam, choć czuje się odrębny, tęskni za taką akceptacją rzeczy niezwykłych. Cytat z Rona Weasleya: „Słyszenie głosów, których nikt inny nie słyszy, nie jest dobrą oznaką, nawet w świecie czarodziejów”, stawia wszystko w innym świetle. Rzeczywistość Harry’ego kończy się dobrze, bez terapii i tabletek; tymczasem Adam musi zmagać się z problemami, które są dla niego bolesną rzeczywistością. To wyjątkowe przeżycie wydaje się być dla Harry’ego niezwykłym darem, niestety dla Adama pozostaje brutalnym faktem istnienia.