Skrawki życia

Cezary Maciej Dąbrowski obserwuje rzeczywistość z wyjątkową troską i wnikliwością, co sprawia, że jego spostrzeżenia stają się głęboko osobiste. Jego poezję cechuje zdolność do empatii i współczucia, które nadają jej unikalny charakter. Wiersze Dąbrowskiego łączą w sobie różnorodność i bogactwo szczegółów, tworząc harmonijną kompozycję przeciwieństw. Bohater jego poezji odnajduje się w tej różnorodności, która stanowi mikrokosmos poznawalny dla człowieka, bogaty, ale wciąż podlegający ludzkim zmysłom.

Relacje bliskości, jakie buduje poeta, nie są jednak wolne od wyzwań. Jego wersy pokazują ścieżki, które potrafią być kręte i prowadzące donikąd, pełne napięcia między dobrem a złem. Dąbrowski często konfrontuje swoich bohaterów z pęknięciami i śladami przeszłości, przypominającymi o tragediach i wojennych traumach. Te rany, zauważalne dla wrażliwego człowieka, wymuszają na nim ciągłe moralne oceny świata. Jego twórczość stara się odtworzyć obrazy przeszłości, jednocześnie z uwagą eksplorując teraźniejszość, gdzie przeszłość i współczesność splatają się w złożony wątek.

Poeta przypomina, że milczenie bywa czasem wyborem lepszym niż innymi słowa, które mogłyby pogłębiać istniejące napięcia. Dąbrowski zdaje się przekazywać, że rolą poety jest budowanie porozumienia i łagodzenie konfliktów. Odpowiedzialność ta wymaga uwagi, umiejętności słuchania oraz pokory wobec rzeczywistości. Misja poety nie kończy się na słowach - jej celem jest odbudowa prawdziwych relacji, zrozumienie świata i empatyczne w nim uczestnictwo. To zaledwie część imperatywów, które kierują poezją Dąbrowskiego.