Sanatorium Pod Klepsydrą

"Sanatorium pod Klepsydrą" autorstwa Brunona Schulza to zbiór opowiadań, który stał się kluczowym elementem polskiej literatury. Opublikowany po raz pierwszy w 1937 roku, zawiera takie utwory jak: "Księga", "Genialna epoka", "Wiosna", "Noc lipcowa", "Mój ojciec wstępuje do strażaków", "Druga jesień", "Martwy sezon", "Sanatorium pod Klepsydrą", "Dodo", "Edzio", "Emeryt", "Samotność" i "Ostatnia ucieczka ojca". Historie te są ze sobą silnie powiązane poprzez postać Józefa, który pełni rolę wspólnego bohatera oraz narratora. Dzieło to nosi wyraźne ślady autobiograficzne – w postaci Józefa krytycy widzą samego Schulza, który czerpał inspiracje z własnych przeżyć w rodzinnym Drohobyczu, miasteczku leżącym w Galicji. Opowiadania Schulza charakteryzują się awangardowym stylem, gdzie granica między rzeczywistością a snem jest płynna, a codzienne wydarzenia przekształcane są w niemal mitologiczne narracje. Takie podejście uczyniło Schulza jedną z najbardziej intrygujących postaci w literaturze XX wieku. Jest to lektura zalecana dla uczniów szkół średnich.