Rozkwit magii. Kroniki tej jedynej. Tom 3

Powieść "Rozkwit magii" to ostatnia książka, która zamyka trylogię pod zbiorczą nazwą "Kroniki tej jedynej" autorstwa Nory Roberts.
Nora Roberts odchodząc nieco od swojego ulubionego gatunku, wprowadza nas w apokaliptyczny świat, w którym praktycznie cała populacja zginęła w wyniku pandemii. Wiem, nie brzmi to zabawnie, biorąc pod uwagę co się dzieje na świecie (Omikron atakuje!) Wśród chaosu świata pojawia się jednak promyk nadziei: grupa cudem ocalałych, pozornie odpornych na zarazę. Wyruszają oni w podróż w nieznane. Nikt z nich nie wie czy podróż, którą rozpoczęli będzie miała swój koniec i czy przeżyje ktokolwiek.... Odkryli dziwne moce, które mogą im pomóc w zaprowadzeniu nowego porządku na świecie, aby jednak z nich skorzystać będą musieli się nauczyć sobie ufać. Jak trudno zaufać człowiekowi w świecie, gdzie nie ma zasad, norm, a prawda znaczy mniej, niz liść wierzby z którego można zrobić sobie napar imitujący herbatę?

Pomiędzy barwnymi postaciami, bitwami, miłością i odrobiną humoru rodzi się magiczna opowieść o walce z ciemnością i naprawianiu losów świata poprzez podążanie za światłem, dobrem i nadzieją. Ten triumfalizm dobra nad złem być może wyda się przewidywalny, ale większość z nas po ciężkim dnu siadając do lektury wieczorem, szuka w niej pociechy, dobrego słowa, a niniejsza książka przynosi je z rozmachem, nic tylko brać i się poczuć lepiej!

Kolejnym charakterystycznym elementem Nory Roberts są rodziny, które tworzy we wszystkich swoich sagach i to jak każda z postaci, które stworzyła ma swój cel za którym podąża w życiu. Autorka wie jak zrównoważyć romans (w trylogii mający niewielkie znaczenie) z fantastyką, proporcje w jakich miesza oba te gatunki wydają się idealne, najlepszym tego świadectwem jest fakt, ze przy tej książce nie sposób się nudzić!

Szczególnym wyróżnienie chcę obdarzyć postać Fallon Swift, ponieważ rozwijała się ona na przestrzeni kolejnych stron udowadniając, że zasługuje na tytuł "Wybranki", zyskując przy tym uznanie i szacunek.
Epilog był dla mnie dość krótki i brakowało mu "czegoś", sama nie potrafię tego nazwać. Z perspektywy czasu jestem trochę rozczarowana. Głównym powodem jest to, że wszystko to było dla mnie bardzo proste w tej historii, brak jej szalonych zwrotów akcji. Fallon staje w obliczu wielu trudnych i niebezpiecznych sytuacji lecz wszystko rozwiązuje z łatwością, ma w sobie cos z Czarodziejki z księżyca.

Ode mnie mocne cztery gwiazdki:-)

Książkę skończyłem czytać w dwa dni, a każda strona trzymała mnie w napięciu i zachwycała bez reszty! W pewnym momencie dostałem nawet gęsiej skórki: kiedy intryga osiągnęła punkt kulminacyjny-)

Cała trylogia "Kroniki tej jedynej" przedstawia czytelnikowi szereg interesujących, często różnych od siebie postaci: Fallon, Duncan, Fred czy Eddie albo Lena stali się na kilka wieczorów moimi najlepszymi przyjaciółmi, a epilog w postaci końcowej bitwy niezmiennie pozostaje w mojej wyobraźni, powodując całą lawinę pytań, które autorka postanowiła otulić mgiełką niedopowiedzeń;-)

Oprócz spotkania z postaciami o których wspomniałem wyżej, podobało mi się również to jak z każdą bitwą, potyczką i konfrontacją ŚWIATŁO posuwało się naprzód w swoim niekończącym się dążeniu do wygnania ciemnej strony. Pisze szyfrem aby nie psuć zabawy tym z was, którzy dopiero po trylogię sięgną, warto jednak mieć świadomość, że omawiana powieść przynosi czytelnikowi nutkę optymizmu, radości i wiary w ludzi, czyli wszystko czego we współczesnych czasach potrzebujemy najbardziej: wystarczy odpalić programy informacyjne i można utonąć w zalewie trudnych do przełknięcia informacji w zakresie wojen, konfliktów i głodu albo cholernego plastiku na Pacyfiku.

Druga część opowiadała o młodości i kształtowaniu się Fallon Swift jako "Wybranki", którą miała być w świetle czekającego na na przeznaczenia. Jeśli chodzi o fabułę i głównych bohaterów to nie mogę powiedzieć zbyt wiele aby nie spoilerować (sama tego nie lubię u innych :D). Zdradzę wam w sekrecie jedynie, że w tej części zobaczymy porywający wątek miłosny między Fallon i Duncanem, trzeba jednak podkreślić, że niniejsza powieść bynajmniej nie jest romansidłem, nic z tych rzeczy!

Niemniej jednak, jak wspomniałem wyżej, pożarłem tę powieść w dwa dni niczym najlepsze ciastko! Jeśli nie szukasz w literaturze mrocznych wątków, krwawej jatki i lubisz czytać miedzy wierszami,: "Kroniki tej jedynej" będą doskonałym wyborem! Żałuje, ze ta epicka saga, obejmująca swoja treścią wiele pokoleń ciekawych bohaterów została ukończona, epilog tych szalonych zmagań w moich oczach wypadł całkiem satysfakcjonująco, choć życzyłbym sobie aby trwał dłużej, może jakaś petycja w tym zakresie do autorki o wznowienie twórczości dotyczącej recenzowanej sagi? Kto podziela mój pogląd niech da znać w komentarzu :D

Powieść "Rozkwit magii" to ostatnia książka, która zamyka trylogię pod zbiorczą nazwą "Kroniki tej jedynej" autorstwa Nory Roberts.
Nora Roberts odchodząc nieco od swojego ulubionego gatunku, wprowadza nas w apokaliptyczny świat, w którym praktycznie cała populacja zginęła w wyniku pandemii. Wiem, nie brzmi to zabawnie, biorąc pod uwagę co się dzieje na świecie (Omikron atakuje!) Wśród chaosu świata pojawia się jednak promyk nadziei: grupa cudem ocalałych, pozornie odpornych na zarazę. Wyruszają oni w podróż w nieznane. Nikt z nich nie wie czy podróż, którą rozpoczęli będzie miała swój koniec i czy przeżyje ktokolwiek.... Odkryli dziwne moce, które mogą im pomóc w zaprowadzeniu nowego porządku na świecie, aby jednak z nich skorzystać będą musieli się nauczyć sobie ufać. Jak trudno zaufać człowiekowi w świecie, gdzie nie ma zasad, norm, a prawda znaczy mniej, niz liść wierzby z którego można zrobić sobie napar imitujący herbatę?

Pomiędzy barwnymi postaciami, bitwami, miłością i odrobiną humoru rodzi się magiczna opowieść o walce z ciemnością i naprawianiu losów świata poprzez podążanie za światłem, dobrem i nadzieją. Ten triumfalizm dobra nad złem być może wyda się przewidywalny, ale większość z nas po ciężkim dnu siadając do lektury wieczorem, szuka w niej pociechy, dobrego słowa, a niniejsza książka przynosi je z rozmachem, nic tylko brać i się poczuć lepiej!

Kolejnym charakterystycznym elementem Nory Roberts są rodziny, które tworzy we wszystkich swoich sagach i to jak każda z postaci, które stworzyła ma swój cel za którym podąża w życiu. Autorka wie jak zrównoważyć romans (w trylogii mający niewielkie znaczenie) z fantastyką, proporcje w jakich miesza oba te gatunki wydają się idealne, najlepszym tego świadectwem jest fakt, ze przy tej książce nie sposób się nudzić!

Szczególnym wyróżnienie chcę obdarzyć postać Fallon Swift, ponieważ rozwijała się ona na przestrzeni kolejnych stron udowadniając, że zasługuje na tytuł "Wybranki", zyskując przy tym uznanie i szacunek.
Epilog był dla mnie dość krótki i brakowało mu "czegoś", sama nie potrafię tego nazwać. Z perspektywy czasu jestem trochę rozczarowana. Głównym powodem jest to, że wszystko to było dla mnie bardzo proste w tej historii, brak jej szalonych zwrotów akcji. Fallon staje w obliczu wielu trudnych i niebezpiecznych sytuacji lecz wszystko rozwiązuje z łatwością, ma w sobie cos z Czarodziejki z księżyca.

Ode mnie mocne cztery gwiazdki:-)

Książkę skończyłem czytać w dwa dni, a każda strona trzymała mnie w napięciu i zachwycała bez reszty! W pewnym momencie dostałem nawet gęsiej skórki: kiedy intryga osiągnęła punkt kulminacyjny-)

Cała trylogia "Kroniki tej jedynej" przedstawia czytelnikowi szereg interesujących, często różnych od siebie postaci: Fallon, Duncan, Fred czy Eddie albo Lena stali się na kilka wieczorów moimi najlepszymi przyjaciółmi, a epilog w postaci końcowej bitwy niezmiennie pozostaje w mojej wyobraźni, powodując całą lawinę pytań, które autorka postanowiła otulić mgiełką niedopowiedzeń;-)

Oprócz spotkania z postaciami o których wspomniałem wyżej, podobało mi się również to jak z każdą bitwą, potyczką i konfrontacją ŚWIATŁO posuwało się naprzód w swoim niekończącym się dążeniu do wygnania ciemnej strony. Pisze szyfrem aby nie psuć zabawy tym z was, którzy dopiero po trylogię sięgną, warto jednak mieć świadomość, że omawiana powieść przynosi czytelnikowi nutkę optymizmu, radości i wiary w ludzi, czyli wszystko czego we współczesnych czasach potrzebujemy najbardziej: wystarczy odpalić programy informacyjne i można utonąć w zalewie trudnych do przełknięcia informacji w zakresie wojen, konfliktów i głodu albo cholernego plastiku na Pacyfiku.

Druga część opowiadała o młodości i kształtowaniu się Fallon Swift jako "Wybranki", którą miała być w świetle czekającego na na przeznaczenia. Jeśli chodzi o fabułę i głównych bohaterów to nie mogę powiedzieć zbyt wiele aby nie spoilerować (sama tego nie lubię u innych :D). Zdradzę wam w sekrecie jedynie, że w tej części zobaczymy porywający wątek miłosny między Fallon i Duncanem, trzeba jednak podkreślić, że niniejsza powieść bynajmniej nie jest romansidłem, nic z tych rzeczy!

Niemniej jednak, jak wspomniałem wyżej, pożarłem tę powieść w dwa dni niczym najlepsze ciastko! Jeśli nie szukasz w literaturze mrocznych wątków, krwawej jatki i lubisz czytać miedzy wierszami,: "Kroniki tej jedynej" będą doskonałym wyborem! Żałuje, ze ta epicka saga, obejmująca swoja treścią wiele pokoleń ciekawych bohaterów została ukończona, epilog tych szalonych zmagań w moich oczach wypadł całkiem satysfakcjonująco, choć życzyłbym sobie aby trwał dłużej, może jakaś petycja w tym zakresie do autorki o wznowienie twórczości dotyczącej recenzowanej sagi? Kto podziela mój pogląd niech da znać w komentarzu :D