Poza zasięgiem głosu

Wiersz to przede wszystkim twór językowy, niezależnie od znaczeń, jakie niesie ze sobą. W swojej wędrówce przechodzi od obrazu do piekarniczego zapachu chleba, od refleksyjnej liryki do opowieści pełnych przygód. Pokonuje granice i przeszkody, prowadząc nas w coraz to nowe podróże. To jakby nakładał farby na płótno, a jednocześnie sam dostawał zadanie do spełnienia. Odpowiada na głód dosłowny, ale pragnie także nasycać naszą duszę i umysł. Wiersz subtelnie odnosi nas do większych tajemnic, używając jedynie swojej literackiej siły, bez udawanego mistycyzmu. Jego słowa wyciągają z mgły istotę istnienia i pozwalają dostrzegać to, co niewidzialne.

Jaki jest ostateczny cel wiersza? Przede wszystkim prowadzi do odkrycia samego siebie. Introwertyczny, w zasadzie nie potrzebuje, aby go objaśniać – wystarczy go przeczytać, by wyraził swoje. Gdyby rzeczywistość sama zaczęła kształtować zdania, nie mielibyśmy o czym pisać, a nasze doświadczenia byłyby już z góry przeżyte.