Pamiętniki cesarzowej Katarzyny II przez nią samą spisane

Katarzyna II, powszechnie znana jako Katarzyna Wielka, przyszła na świat w 1729 roku jako Sophie Auguste Anhalt-Zerbst, a zmarła w 1796 roku. Została żoną cara Piotra III, który wcześniej nosił tytuł księcia holsztyńskiego jako Piotr Ulryk. W 1762 roku, po krótkotrwałym panowaniu swojego męża, przeprowadziła zamach stanu, w wyniku którego sama objęła tron Rosji jako cesarzowa. Zachodni filozofowie podziwiali ją za jej intelekt i wsparcie dla idei oświecenia, mimo że jej rządy były znane z surowości. Katarzyna uprawomocniła sprzedaż chłopów przez szlachtę oraz zsyłanie buntowników na odległą Syberię, tłumiąc przy tym żelazną ręką wszelkie bunty chłopskie i kozackie. Pod jej rządami Rosja umocniła swoje absolutystyczne struktury i znacznie powiększyła swoje terytorium.

Na arenie międzynarodowej Katarzyna II zaznaczyła swoją obecność również w polityce Polski. Dzięki jej wsparciu, Stanisław August Poniatowski, jeden z jej faworytów, został wybrany królem Polski, chociaż zarówno on, jak i kraj ponieśli przez to znaczące straty. Katarzyna odegrała kluczową rolę w rozbiorach Polski, stając się jednym z głównych sprawców tego wydarzenia.