Opowiadania potoczne w świetle genologii lingwisty

Monografia bada językoznawczy aspekt opowiadania, które jest podstawowym sposobem komunikacji używanym w codziennych, nieformalnych relacjach międzyludzkich, szczególnie w mowie potocznej. Autorka wykorzystuje zapisy autentycznych, nagranych rozmów, by przeanalizować, jak opowiadanie działa jako gatunek mowy. Umożliwia on dzielenie się osobistymi doświadczeniami i pozwala na zrozumienie nie tylko zmienności życia, ale także jego spójności i cykliczności. Monografia zaczyna się od refleksji na temat obecności form narracyjnych w życiu codziennym, a następnie przechodzi do analiz biologicznych, psychologicznych i filozoficznych związanych z narracją, myśleniem narracyjnym i samą narracyjnością. Czytelnik poznaje językowe techniki tworzenia opowiadań w polskim języku potocznym oraz pozajęzykowe czynniki, które mogą powodować odstępstwa od typowego schematu.

Publikacja nie tylko zgłębia strukturę narracyjną, ale również podkreśla istotne funkcje opowiadania w codziennym życiu. Jako ważne narzędzie poznawcze, ukazuje sposoby, w jakie narratorzy albo bohaterowie radzą sobie z wyzwaniami, oraz schematy rozwiązywania trudnych sytuacji. Opowiadanie odgrywa kluczową rolę w budowaniu i utrzymywaniu więzi międzyludzkich. Chociaż książka może szczególnie zainteresować językoznawców i polonistów, jej znaczenie wykracza poza kręgi akademickie, gdyż opowiadanie jako forma tekstu ma swoje miejsce we wszystkich aspektach ludzkiej aktywności - od sztuki, poprzez naukę, informacje, aż po promocję i rozrywkę. Opowiadanie potoczne stanowi pierwotną i naturalną formę, głęboko zakorzenioną w ludzkiej świadomości, myśleniu i postrzeganiu świata.