(Nie)pojednane opozycje. Szachowe tropy w tekstach kultury nowoczesnej

Pawłowi Łyżwińskiemu udało się osiągnąć coś wyjątkowego – z jednego systemu figur stworzył skomplikowany i subtelny mechanizm dialektyki oświecenia, często ukryty za zasłoną ideologii. W jego interpretacji szachy to nie tylko metafora, ale wielowymiarowa struktura – od epistemologicznej (widocznej szczególnie w analizach Duchampa i Becketta), przez ontologiczną i etyczną (posługując się przykładami Herberta i Irzykowskiego), po estetyczną, a nawet totalną w skrajnych interpretacjach, gdzie widzi je jako uniwersum szaleństwa. Pomysł ten jest znakomity, wybór teoretycznych obiektów bardzo trafny, a analizy autora są przenikliwe, precyzyjne i odważne. Opisując modernizm przez pryzmat przeciwstawień kryjących się w zasadzie „egzystencji szachowej”, Łyżwiński tworzy tekst, który czyta się jak intelektualną podróż przez nowoczesność. Autor, absolwent filologii polskiej i doktorant literaturoznawstwa w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UJ, specjalizuje się w literaturze nowoczesnej i jej związkach z filozofią. Jego książka "(Nie)pojednane opozycje" to rozszerzona wersja pracy magisterskiej, która zdobyła I Nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Prac Magisterskich im. Czesława Zgorzelskiego.