Naworadiowa

W miarę, jak zagłębiamy się w treść tej książki, doświadczamy powolnego, ale nieuniknionego przenikania wstrząsów, które odsłaniają złożoność psychopolitycznej rzeczywistości. Autor stawia pytania dotyczące psychiki, ciała, biologii i polityki, które mogą wywoływać dyskomfort. Czytelnik ma okazję przyglądać się, jak pojęcia i związane z nimi emocje ewoluują i zmieniają swoje miejsce w codziennym życiu. To pozwala czytelnikowi na nowo spojrzeć na codziennie otrzymywane, fascynujące tezy i prawdy, które ozdoby z czasem okazują się niekorzystnymi elementami egzystencji.

Pierwsza część książki, zawierająca krótsze wiersze, tworzy podstawę dla zupełnie nowej formy wyrazu, którą Bartczak wprowadza po raz pierwszy — poematu. Ten obszerny wiersz tytułowy stanowi formalny kontrapunkt dla wcześniejszej precyzji i analitycznego zacięcia, jednocześnie redefiniując ich miejsce w wymiarze tonalnym i formalnym dzieła.