NATO W POZIMNOWOJENNYM ŚRODOWISKU (NIE)BEZPIECZEŃSTWA

Analizy zawarte w poszczególnych opracowaniach oddawanego do rąk czytelnika tomu wyraźnie pokazują, że Sojusz Północnoatlantycki jest dynamicznym, podlegającym zmianie systemem międzynarodowym. Adaptuje się do zmian środowiska międzynarodowego wynikających z końca zimnej wojny, narastania procesów globalizacji i wyłaniania się późnowestfalskiego ładu międzynarodowego. Wyróżnikami tego środowiska są: postępująca niestabilność, niepewność, nieprzewidywalność oraz złożoność zagrożeń bezpieczeństwa. [...] Co określa tożsamość Sojuszu w nowym środowisku międzynarodowym? Czy w warunkach globalizacji niektórych zagrożeń bezpieczeństwa, pozostając organizacją regionalną, NATO ma podejmować działania o zasięgu wręcz globalnym? Czy stanie się elementem systemu globalnego, zbiorowego bezpieczeństwa ma określać nową tożsamość Sojuszu, czy też pozostanie on wierny zobowiązaniom określonym w słynnym art. 5 traktatu waszyngtońskiego, a więc będzie wciąż systemem zbiorowej obrony terytoriów państw członkowskich? A może jest to dylemat pozorny, w zmienionym środowisku międzynarodowym Sojusz potrzebuje bowiem elastycznego łączenia tradycyjnych funkcji zbiorowej obrony ze zdolnością selektywnego angażowania się poza terytorium państw członkowskich? Ze "Wstępu"