Mowa tatuażu

Termin „tatuaż” pochodzi z języka polinezyjskiego, gdzie „tatau” oznacza „pozostawić ślad” lub „znak”. Po raz pierwszy pojawił się w relacjach z podróży Jamesa Cooka, angielskiego żeglarza, w 1773 roku. W 1873 roku francuskie słowo „tatouage” zostało wprowadzone do słownika języka francuskiego. W starszych tekstach, takich jak Biblia Marcina Lutra z 1534 roku, pojawia się termin „stygmat”, a w XVII wieku używano słów takich jak „grafizm”, „hieroglif” czy „piętno” w kontekście oznaczania ciała. Te określenia znajdowały swoje miejsce w specyficznych środowiskach, przykładowo w kręgach przestępczych.

W więzieniach tatuaż zyskał różne nazwy, takie jak „wzór”, „wzorek”, „dziarga” czy „haft”. Proces tatuowania w tych miejscach jest określany jako „dziarganie”, „grawerowanie” czy „malowanie”. Metody tworzenia tatuaży również różnią się; skóra bywa nakłuwana, nacinana lub drapana, a na wzór wciera się różne substancje.

Tatuaż jest jedną z najstarszych form ozdabiania ciała, dostępną stosunkowo łatwo. To nie tylko estetyczny wzór na ciele, lecz także symbol o głębokich korzeniach sięgających tradycji plemiennych i pogańskich. Tatuowanie pozwala na przypisanie ciału osobistych cech, transformując je w „dom i świątynię dla ducha”. Znamię to jak pieczęć lub sygnał, a jego najgłębsze znaczenie wiąże się z symboliką blizn, będących „śladem kłów ducha”. Tatuaż jest dla wielu formą wyrażenia swojej indywidualności i osobistego znaczenia.