Mio, mój Mio

"Mio, mój Mio" to trzecia książka Astrid Lindgren, którą przeczytałam mojemu maluchowi. Pokochał i "Dzieci z Bulerbyn" i "Pippi Pończoszankę". Pamiętam, że "Mio, mój Mio" bardzo lubiłam jako dziecko, choć niektóre fragmenty były dość przerażające. Osierocony chłopiec, który mieszka z niekochającymi go przybranymi rodzicami, spotyka dżina w butelce i wyrusza w podróż do Krainy Dalekiej, aby połączyć się ze swoim prawdziwym ojcem, królem tej krainy. W Krainie Dalekiej musi walczyć ze złym rycerzem Kato, aby ocalić świat.
To klasyczna opowieść o walce dobra ze złem, z wieloma motywami, które przejawiają się w prozie dla dzieci od setek lat i które tak bardzo są charakterystyczne również dla Lindgren. Bohater jest sierotą lub samotnikiem - oczywiście. Odnaleziony rodzic jest kimś wysoko postawionym - nie mogło być inaczej. Musi wyruszyć w dalekie rubieże, by pokonać niebezpieczeństwo - typowe. W drogę wyrusza z wiernym kompanem i zwierzęcym przyjacielem - no ba. Można utyskiwać na takie typowe rozegrania, które pojawiają się w każdej historii dla młodych czytelników, ale mimo wszystko "Mio, mój Mio" czyta się wspaniale. Te motywy powodują, że czytając książkę dostajemy to co w byciu dzieckiem najważniejsze - poczucie bezpieczeństwa i harmonii. Nie ma tu miejsca na cokolwiek nieznanego, a jednak to czysta magia od początku do końca. Nawet, gdy wszystko staje się mroczne i okrutne, wciąż czujesz spokój i magię powieści, i wciąż możesz wierzyć w harmonię i dobro we wszystkim, co żyje.
Przy ponownym czytaniu odkryłam, że zakończenie książki Lindgren jest również bardzo niejednoznaczne. Czy to "rzeczywistość", czy tylko fantazja zaniedbanego chłopca? Czy główny bohater jest martwy czy żywy? To rzeczywiście książka z wieloma warstwami - niektórych rzeczy nie można odczytać będąc dzieckiem i zrozumie je tylko osoba dorosła.
Mój syn był bardzo zadowolony z lektury. Bardzo podobały mu się opisy zawarte w książce Astrid Lindgren. Widać było, że bardzo przejmuje go akcja książki i często prosił o przeczytanie kolejnego rozdziału. Ja, jako osoba dorosła trochę mniej podzielam jego zachwyt. Chyba wolę jednak inne książki szwedzkiej autorki, ale i tak polecam przeczytanie "Mio, mój Mio" dziecku od 6 lat wzwyż. Mam teraz w planach przeczytać mu "Braci Lwie Serce" - moją absolutnie ulubioną książkę Lindgren, którą mam nadzieję, że pokocha tak jak ja.

Pamiętam, że w dzieciństwie bardzo lubiłem tę bajkę. Prosiłem moich rodziców cały czas, aby czytali mi "Mio, mój Mio" jako dobranockę. Później, gdy sam nauczyłem się czytać, przeczytałem tą książkę jeszcze jeden raz... i od tamtej pory nigdy do niej nie wracałem, aż do teraz.
Bosse jest samotnym chłopcem. Jako sierota mieszka w Sztokholmie ze swoimi przybranymi rodzicami. Wypełnia go żal, że nigdy nie był w stanie poznać swoich rodziców. Pewnego dnia zostaje jednak zawezwany do Krainy Dalekiej i tak rozpoczyna się magiczna przygoda o zaginionych książętach, miłości, przyjaźni, odwadze, białym koniu o imieniu Miramis i strasznym wrogu, rycerzu Kato. Bosse poznaje prawdę o swoich narodzinach, przyjmuje imię Mio i odnajduje szczęście oraz siłę, o której istnieniu nie miał pojęcia.
Po prostu jedna z najpiękniejszych, czarujących opowieści, jakie kiedykolwiek czytałem. Napisana hipnotyzującą prozą, w mniej wprawnych rękach byłaby to po prostu dobra historia do opowiedzenia młodszemu dziecku, ale Astrid Lindgren czyni ją magiczną, mityczną i niesentymentalną. Czytałem ją z zapartym tchem smakując baśniowego języka zmieszanego z refleksją nad trudami bycia sierotą w Sztokholmie, ciesząc się kojącym powtarzaniem wzorów, jakby to był wiersz. Pisarstwo Lindgren jest po prostu wspaniałe i nie dziwię się, że jej historie były dla mnie tak ważne, gdy byłem dzieckiem. Mało jest takich autorów jak ona, wydaje mi się, że do jej literackiego poziomu dorasta jeszcze jedynie C. S. Lewis.
Zaskoczyło mnie to, że powieść jest tak krótka. To, co zapamiętałem z dzieciństwa, wydawało mi się dłuższe, "Mio, mój Mio" to była powieść wielka niczym życie. Jednak okazuje się, że po raz kolejny zawodzą mnie wspomnienia. Nie jest wadą, że tekstu jest niedużo. Jest on po prostu dość skondensowany. Wolę chyba takie krótsze historie o bardzo wyrazistym smaku, niż wodolejstwo o niczym.
Z racji tego, że powieść jest krótka, warto na nią poświęcić to jedno popołudnie, nawet odrywając się od jakiejś dłuższej lektury, którą czytamy. "Mio, mój Mio" przeniesie was w magiczną krainę dzieciństwa, obudzi wewnętrzne dziecko i rozgrzeje wyobraźnie. Wspaniała lektura. Jestem bardzo wdzięczny, że mogłem do niej wrócić po kilkunastu latach.

"Mio, mój Mio" to trzecia książka Astrid Lindgren, którą przeczytałam mojemu maluchowi. Pokochał i "Dzieci z Bulerbyn" i "Pippi Pończoszankę". Pamiętam, że "Mio, mój Mio" bardzo lubiłam jako dziecko, choć niektóre fragmenty były dość przerażające. Osierocony chłopiec, który mieszka z niekochającymi go przybranymi rodzicami, spotyka dżina w butelce i wyrusza w podróż do Krainy Dalekiej, aby połączyć się ze swoim prawdziwym ojcem, królem tej krainy. W Krainie Dalekiej musi walczyć ze złym rycerzem Kato, aby ocalić świat.
To klasyczna opowieść o walce dobra ze złem, z wieloma motywami, które przejawiają się w prozie dla dzieci od setek lat i które tak bardzo są charakterystyczne również dla Lindgren. Bohater jest sierotą lub samotnikiem - oczywiście. Odnaleziony rodzic jest kimś wysoko postawionym - nie mogło być inaczej. Musi wyruszyć w dalekie rubieże, by pokonać niebezpieczeństwo - typowe. W drogę wyrusza z wiernym kompanem i zwierzęcym przyjacielem - no ba. Można utyskiwać na takie typowe rozegrania, które pojawiają się w każdej historii dla młodych czytelników, ale mimo wszystko "Mio, mój Mio" czyta się wspaniale. Te motywy powodują, że czytając książkę dostajemy to co w byciu dzieckiem najważniejsze - poczucie bezpieczeństwa i harmonii. Nie ma tu miejsca na cokolwiek nieznanego, a jednak to czysta magia od początku do końca. Nawet, gdy wszystko staje się mroczne i okrutne, wciąż czujesz spokój i magię powieści, i wciąż możesz wierzyć w harmonię i dobro we wszystkim, co żyje.
Przy ponownym czytaniu odkryłam, że zakończenie książki Lindgren jest również bardzo niejednoznaczne. Czy to "rzeczywistość", czy tylko fantazja zaniedbanego chłopca? Czy główny bohater jest martwy czy żywy? To rzeczywiście książka z wieloma warstwami - niektórych rzeczy nie można odczytać będąc dzieckiem i zrozumie je tylko osoba dorosła.
Mój syn był bardzo zadowolony z lektury. Bardzo podobały mu się opisy zawarte w książce Astrid Lindgren. Widać było, że bardzo przejmuje go akcja książki i często prosił o przeczytanie kolejnego rozdziału. Ja, jako osoba dorosła trochę mniej podzielam jego zachwyt. Chyba wolę jednak inne książki szwedzkiej autorki, ale i tak polecam przeczytanie "Mio, mój Mio" dziecku od 6 lat wzwyż. Mam teraz w planach przeczytać mu "Braci Lwie Serce" - moją absolutnie ulubioną książkę Lindgren, którą mam nadzieję, że pokocha tak jak ja.

Pamiętam, że w dzieciństwie bardzo lubiłem tę bajkę. Prosiłem moich rodziców cały czas, aby czytali mi "Mio, mój Mio" jako dobranockę. Później, gdy sam nauczyłem się czytać, przeczytałem tą książkę jeszcze jeden raz... i od tamtej pory nigdy do niej nie wracałem, aż do teraz.
Bosse jest samotnym chłopcem. Jako sierota mieszka w Sztokholmie ze swoimi przybranymi rodzicami. Wypełnia go żal, że nigdy nie był w stanie poznać swoich rodziców. Pewnego dnia zostaje jednak zawezwany do Krainy Dalekiej i tak rozpoczyna się magiczna przygoda o zaginionych książętach, miłości, przyjaźni, odwadze, białym koniu o imieniu Miramis i strasznym wrogu, rycerzu Kato. Bosse poznaje prawdę o swoich narodzinach, przyjmuje imię Mio i odnajduje szczęście oraz siłę, o której istnieniu nie miał pojęcia.
Po prostu jedna z najpiękniejszych, czarujących opowieści, jakie kiedykolwiek czytałem. Napisana hipnotyzującą prozą, w mniej wprawnych rękach byłaby to po prostu dobra historia do opowiedzenia młodszemu dziecku, ale Astrid Lindgren czyni ją magiczną, mityczną i niesentymentalną. Czytałem ją z zapartym tchem smakując baśniowego języka zmieszanego z refleksją nad trudami bycia sierotą w Sztokholmie, ciesząc się kojącym powtarzaniem wzorów, jakby to był wiersz. Pisarstwo Lindgren jest po prostu wspaniałe i nie dziwię się, że jej historie były dla mnie tak ważne, gdy byłem dzieckiem. Mało jest takich autorów jak ona, wydaje mi się, że do jej literackiego poziomu dorasta jeszcze jedynie C. S. Lewis.
Zaskoczyło mnie to, że powieść jest tak krótka. To, co zapamiętałem z dzieciństwa, wydawało mi się dłuższe, "Mio, mój Mio" to była powieść wielka niczym życie. Jednak okazuje się, że po raz kolejny zawodzą mnie wspomnienia. Nie jest wadą, że tekstu jest niedużo. Jest on po prostu dość skondensowany. Wolę chyba takie krótsze historie o bardzo wyrazistym smaku, niż wodolejstwo o niczym.
Z racji tego, że powieść jest krótka, warto na nią poświęcić to jedno popołudnie, nawet odrywając się od jakiejś dłuższej lektury, którą czytamy. "Mio, mój Mio" przeniesie was w magiczną krainę dzieciństwa, obudzi wewnętrzne dziecko i rozgrzeje wyobraźnie. Wspaniała lektura. Jestem bardzo wdzięczny, że mogłem do niej wrócić po kilkunastu latach.