Między monsunami

Anna Piwkowska w swojej książce "Między monsunami" maluje obraz świata pełnego poczucia nieuchronnej straty. W jednym z jej wierszy, bohaterka prosi, by mówić jej o śmierci zamiast miłości. W tej rzeczywistości zwierzęta znikają, przyjaźnie gasną, a najbliżsi odchodzą. Jednak nie jest to powód do rozpaczy. Życie nie zna pustki; natura, będąc istotą samego życia, wypełnia luki po tym, co przeminęło. Jest symbolem niekończącego się ruchu, biologicznego i duchowego cyklu przemiany. Choć przemijanie jest nieuniknione, nie oznacza to braku, lecz raczej miejsce dla nowego. Nieuchronność zmian dodaje pewności, oferuje stabilność w obliczu nagłych transformacji, a także przynosi spokój. Piwkowska w swoich poetyckich opowieściach za pomocą oryginalnej formy prowadzi nas przez wachlarz emocji, jednocześnie wyczulając na piękno i subtelność otaczającego świata. Jej dzieła hipnotyzują, pozostawiając czytelnika z głębszym zrozumieniem przemijania i odnowy.