Mężczyzna w czerwonym płaszczu

Wyobraźmy sobie scenę z pistoletem i pociskiem, z którego został wystrzelony. To jeden z klasycznych tropów teatru: gdy pojawia się broń w początkowych aktach, prędzej czy później musi dojść do wystrzału. Ale który pistolet? Który pocisk? W tamtej epoce istniała ich niezliczona ilość.

Możemy też zacząć od bardziej przyziemnego detalu, jakim jest płaszcz. Czy nie jest to jednak niesprawiedliwe, by rozpocząć od elementu odzieży, zamiast od osoby, która go nosi? Niemniej jednak to właśnie płaszcz, a nie sam człowiek jest tym, co zapamiętujemy z przeszłości, jeśli w ogóle pamięć na to pozwala. Jakie odczucia wzbudzał? Być może czułby mieszankę ulgi, rozbawienia i lekkiej urazy. To, jak oceniamy jego osobowość z naszej odległej perspektywy, wpływa na te odczucia.

Latem 1885 roku trzech Francuzów zjawiło się w Londynie na krótki wypad zakupowy. Byli to książę, hrabia i człowiek o włoskim nazwisku, który cztery lata wcześniej stał się bohaterem niezwykle słynnego portretu autorstwa Johna Singera Sargenta. Tym zwykłym człowiekiem był Samuel Pozzi, lekarz wysokiego społeczeństwa, pionier w dziedzinie ginekologii i racjonalista, którego życie osobiste było równie skomplikowane, co jego kariery zawodowa.

Pozzi żył w epoce Belle Epoque w Paryżu, okresie pełnym przepychu i hedonizmu, który jednocześnie zdradzał swoje ciemne, historyczne, narcystyczne i dekadenckie oblicze, przesiąknięte przemocą i uprzedzeniami, oraz ideologią krwi i ziemi. Wciąż ujawniając wiele niespodziewanych podobieństw do naszych czasów.

„Mężczyzna w czerwonym płaszczu” to nowatorski portret Belle Epoque, pełen zarówno bohaterów, jak i łajdaków, pisarzy, artystów, myślicieli oraz życia człowieka, którego ideały wykraczały poza jego czas. Dzięki głębokim badaniom i zaskakującym narracjom, Julian Barnes tworzy książkę, która dogłębnie eksploruje żyzną wymianę idei między Wielką Brytanią a Francją, oferując przekonujące uzasadnienie dla kontynuowania tej tradycji.