Mama Mu nabija sobie guza

<p>W sobotę robiłam obiad, a córka&nbsp;bawiła się na ogrodzie i korzystał z pięknej i złotej, polskiej jesienni. Nagle usłyszałam ciszę, pewnie każda mama zna ten rodzaj ciszy, który aż dzwoni po uszach i stanowi alarm: coś się stało! I rzeczywiscie, chwile później słychać było na naszym osiedlu krzyk dziecka, które potknęło się o węza do podlewania trawnika i obdarło kolano. Po opatrzeniu rany, oddaliśmy się w gronie rodziny naszym sobotnim rytuałom, a jednym z nich jest czytanie bajek na dobranoc - “Mama Mu nabiła sobie guza” okazało się w tych okolicznościach mocno na czasie, a opowieść stanowiła również przyczynek do ciekawej rozmowy z córką. Zaskoczyła mnie swoim rezolutnym podejściem, usłyszałam, że nic się nie stało i kolejnego dnia będzie już znowu biegać po ogrodzie. Zupełnie jak krowia bohaterka jej ulubionej opowieści ?&nbsp;</p><p>Mama Mu słynie z tego, że chętnie naśladuje maluchy, zwlaszcza gdy te oddają się wesołej zabawie i słychać ich śmiech w oborze dla krówek. Tym razem nie będzie inaczej, tytułowa bohaterka książki “Mama Mu nabija sobie guza” podejmuje udaną próbę wymknięcia się za pastwisko, jednak wtedy dochodzi do niepokojącego zdarzenia – nabija sobie guza, co gorsze, rozcina sobie również skórę na brzuchu. Na szczęście uczynny właściciel gospodarstwa opatruje ranę, jednak z guzem nijak nic się nie da zrobić. Jaką tym razem rolę w całej historii ma do odegrania Pan Wrona? Kto go zna ten wie, że chętnie pomaga, choćby przynosząc coś zimnego z zamrażarki, aby na guza położyć okład i tym samym zmniejszyć dolegliwości bólowe jakie odczuwa dzielna Mama Mu. Pomysł ten okazał się trafiony, choć trzeba przyznać, że początkowo wcale nie ma się z czego śmiać - Mama Mu roni łzy i widocznie cierpi, a z rany na brzuszku dalej leci krew. Nasza bohaterka najbardziej martwi się jednak nie obrażeniami jakich dostała, ale koniecznością dojścia do siebie w oborze, a przecież każdy dzień w niej spędzony to strata czasu, kiedy świat wokół jest taki piękny! &nbsp;</p><p>&nbsp;Tyle jeśli chodzi o samą fabułę, a jakie niesie ona wartości ze sobą dla naszych dzieci? Wypadek wyglądał niegroźnie, choć niewątpliwie okazał się bolesny dla Mamy Mu, a w oczach najmłodszych czytelników budzi współczucie dla ulubionej bohaterki. Jujja Wieslander radzi sobie z tematem upadków i niegroźnych kontuzji, kierując uwagę dzieci na osobliwe zachowanie Pana Wrony. Ptaszyna posłana po lud wraca, czuje jednak mdłości i otwarcie przyznaje, że lodów w zamrażarce żadnych nie widział. Kogo to sprawka? Możecie się tylko drodzy rodzice domyślać, śmiało jednak mogę założyć, że wasze dzieci będą znały odpowiedź, podobnie jak moja córeczka ? Jujja Wieslander podobnych chwytów stosuje więcej, sprawia tym samym maluchom wiele radości, uczy również potrzeby zwracania uwagi na szczegóły. Jednocześnie mistrzem drobiazgów niewątpliwie jest Sven Nordqvist,&nbsp;</p><p>Odpowiedzialny za ilustracje w serii o Mamie Mu. Obrazki w tych książeczkach to jak gdyby równoległa opowieść toczona dla warstwy werbalnej, co docenią szczególnie najmłodsze dzieci, czerpiące wielką przyjemność z czytania rodziców i jednocześnie śledzenia historii w oparciu o kolejne ilustracje. Wyszukiwanie drobnostek w ksiązkach o Mamie Mu to ulubiona zabawa mojej córki - uważny czytelnik zauważy na przykład, że w oborze tytułowa bohaterka ma przyczepione niezbyt ostre, ale widoczne zdjęcie ptaka w locie – “Czy to Pan Wrona”?, zapytała mnie córka, a ja pochwaliłam ją za spostrzegawczość, choć przyznaje, że sama zwróciłam na to uwagę dopiero jak córka pokazała paluszkiem na ilustracje ? Z kolei Pan Wrona mimo, iż często torpeduje pomysły swojej szalonej przyjaciółki, nad łóżkiem trzyma liczne fotografie ukazujące inne wrony, a wśród nich widnieje zdjęcie... zadowolonej krowy. Tu nawet rodzice będą wiedzieli o kogo chodzi! ? &nbsp;</p><p>&nbsp;Jedną z największych zalet recenzowanej serii o Mamie Mu jest oczywiście przaśny humor, dedykowany dla najmłodszych - scenki opisywane w bajkach Jujji Wieslander bawią nie tylko moje dziecko, ale i mi kilka razy zdarzyło się unieść kąciki ust do góry podczas czytania opowieści o Mamie Mu oraz Panu Wronie. Autorka z powodzeniem buduje zabawne sytuacje, wykorzystując przy tym absurd i komizm, choć są one w zdrowych proporcjach, lekkie i prezentowane z dużym wdziękiem. &nbsp;</p><p>&nbsp;Warto również powiedzieć kilka słów o tym, jaki jest morał z bajki o Mamie Mu, to szczególnie powinno interesować rodziców, pragnących wychowywać swoje dzieci w sposób świadomy. Często zachowanie Pana Wrony nie sposób uznać za szczególnie pedagogiczne, stąd tez rozwiązanie całej historyjki i końcowe jej dopowiedzenia pełnią niejako role prostowników wcześniejszych zachowań, szczególnie ich mniej chwalebnych. Pan Wrona jest dobry z natury, choć jego intencje czasem obracają się przeciwko niemu, kiedy na przykład stara się przechytrzyć wszystkich wokół... z rożnym skutkiem. Wydawnictwo “Zakamarki” dba również o praktyczny charakter swoich bajek, przeznaczone dla dzieci maja rozmiar odpowiedni dla małych rączek, co ułatwia ich trzymanie i przeglądanie nawet bez specjalnej asekuracji ze strony rodzica ? &nbsp;</p>

<p>Powoli staje się specjalistką od literatury dziecięcej, na rozkładzie mam już chyba wszystkie najpopularniejsze serie ksiązek dla dzieci, co oczywiście wiąże się z faktem, że pod dachem mam chyba przyszłą panią bibliotekarkę - córka liczy sobie niecałe cztery lata, a jak sama mówi – nie może zasnąć bez przeczytanej bajki na dobranoc. Bardzo mnie to cieszy, literatura u nas w domu zawsze była obecna, choć z uwagi na macierzyństwo, tych okazji do czytania ulubionych pisarzy mam teraz naturalnie mniej. Nadrabiam jednak bajkami, a te często prezentują treści atrakcyjne nie tylko dla dzieci, ale również dla dorosłych, przypominając najpiękniejsze opowieści znane z dziecinstwa, jak chociażby baśnie Hansa Christiana Andersena. A skoro już wspomniałam o duńskim magiku pióra, warto wspomnieć o Jujji i Tomasie Wieslander, małżeństwie, które stworzyło serię “Mama Mu” - to niekwestionowany hicior w oczach mojej córki, która szczególnie upodobała sobie postać... Pana Wrony. Moje dziecko twierdzi, że przypomina jej ojca ? &nbsp;</p><p>Na czym polega fenomen tej serii? Na pewno spora w tym zasługa niebanalnego podejścia autorów - stworzenie postaci dość nieporządnej, ale za to mającej w sobie ogrom entuzjazmu i radości krowy, która ponad wszystko lubi urywać się ze swojej obory i korzystać z życia – czy to nie brzmi intrygująco? A jeśli dodacie do tego Pana Wronę, który zachowuje rozsądek, bywa poważny i analityczny w swoim sposobie bycia, to otrzymacie dwa tak rożne charaktery, że ich przyjaźń mogła chyba zaistnieć tylko na kartach bajek dla dzieci ? &nbsp;</p><p>“Mama Mu nabiła sobie guza” to opowieść o tytułowej bohaterce, która słysząc w oddali wesołą zabawę dzieci, postanawia sprawdzić, kto tam dobrze się bawi bez niej, wymyka się w tym celu poza oborę i... szybko nabija sobie guza. Sprawa jest poważna, obok obrażeń związanych z siniakami, Mama Mu ma również rozciętą skórę na brzuszku. Gospodarz udziela jej pierwszej pomocy, jednak powodzenie w powrocie do zdrowia Mamy Mu zależy przede wszystkim od Pana Wrony, który obiecał znaleźć rozwiązanie z sytuacji, tak aby krowa nie miała trzech rogów, a dwa jak wcześniej... ? &nbsp;</p><p>Książeczki należące do serii “Mama Mu” to barwne opowieści, gdzie ilustracje są nie mniej ważne niż sama treść - dla dzieci to kluczowy aspekt, aby były ciekawe kolejnych przygód swoich bohaterów, a ilustracje związane z Mamą Mu oraz Panem Wroną cieszą oczy i samo ich śledzenie na kolejnych stronach bywa znakomitą rozrywka dla dziecka ? Obok warstwy rozrywkowej, autorka prezentuje również ważny dla każdej historii morał, bezposrednio związany z codziennymi zajęciami naszych dzieci. Godna polecenia seria, która wydaje się być stworzona przede wszystkim dla dzieci w wieku 2-3 lat ? &nbsp;</p>