Wszystkie dzieci Louisa

W latach 80. w Holandii pojawia się nieoczekiwany fenomen – dzieci o ciemniejszej skórze, niż zaplanowali rodzice. Jedną z zaskoczonych matek jest Sonja. Wybierając dawcę nasienia, kierowała się konkretnymi kryteriami: miał być wysoki, wykształcony, pracujący na kierowniczym stanowisku w banku, żonaty i z własnymi dziećmi. Dawca miał być również biały i przypominać jej męża. Doktor Jan K., prowadzący klinikę w Barendrechcie, zapewnił, że "dzieci będą do was podobne, a dawca pozostanie anonimowy". Sonja rodzi najpierw córkę, potem syna. Z początku dzieci wyglądają zgodnie z jej oczekiwaniami, jednak z czasem ich skóra zaczyna ciemnieć.

Dopiero po latach ujawnia się, że Jan K. stosował kontrowersyjną metodę, mającą na celu zwiększenie skuteczności zapłodnień – mieszał nasienie od różnych dawców. Nie informował przyszłych rodziców o tej praktyce, ani nie ujawniał, że dane dawców były fikcyjne. Jeden z artykułów prasowych zwraca uwagę, że dokumentacja Dawcy S., którego kartę wybrała Sonja, została zmanipulowana. Dawca ten, choć Holender, pochodził z Surinamu, pracował w banku, ale na niższym stanowisku. Nie tylko nie był wysoki ani żonaty, ale także cierpiał na łagodną formę autyzmu, co przekładało się na ograniczoną empatię i obsesyjne zainteresowania, w tym dążenie do posiadania jak największej liczby potomków. Przez 19 lat został ojcem około 200 dzieci.

Kiedy po latach córka Sonji odnajduje swojego biologicznego ojca za sprawą bazy DNA, odkrywa, że ten uważa się za osobę, która osiągnęła największy sukces ewolucyjny w kraju, ciesząc się, że jego geny będą obecne w puli genetycznej Holandii przez długi czas. Kolejni potomkowie Dawcy S., już jako dorośli, rejestrują się w tej bazie. Wśród nich jest Bjorn, dwudziestopięcioletni mężczyzna, który postanawia odnaleźć wszystkich swoich braci i siostry, podążając za niecodziennym pomysłem: "Odnajdę ich wszystkich".