Kronika powrotu

"Kronika powrotu" to zbiór refleksji powstałych na przestrzeni ostatniej dekady, które można było głównie znaleźć na łamach czasopism takich jak "Twórczość", "Czas Kultury", "Odra", "Topos" i "Pogranicza". W książce znajdują się także eseje, które dotąd nie były publikowane. Autor podejmuje się analizy współczesnej kultury w jej codziennym wymiarze, przyglądając się twórcy i jego dziełu, pisarzowi i książce. Proza ta jest przesycona sarkazmem oraz ironią z domieszką autoironii, choć unika tonu przygnębienia, oferując zamiast tego refleksyjny dystans.

Liskowacki zabiera czytelnika w podróż przez twórczość Miłosza, Przybosia oraz wileńskie powieści Tadeusza Konwickiego. Omawia rzeźby Ernsta Barlacha, nieznane szerszej publiczności malarstwo Andrzeja Żywickiego, rozważa losy literatury młodzieżowej, a także bada rolę historii w naszym życiu. Zastanawia się nad miejscem masowej kultury w świecie reklam i rozpaczy. Choć tematy są różnorodne, osią wspólną jest rozważanie kwestii odchodzenia i powracania, pamięci i jej braku, nadziei i utraty. Tym samym "Kronika powrotu" staje się rodzajem intelektualnej autobiografii, osobistym i melancholijnym wyzwaniem, próbą odnalezienia siebie, jednocześnie kwestionując jego możliwość i konieczność.

Teksty te, czasami w formie bliskie felietonowi, a niekiedy z elementami autobiograficznymi, cechują się giętkim i ożywionym językiem, który łączy atmosferę osobistej konfensji z bogactwem literackiej ekspresji.