Jedyna z archipelagu

<p>Niejednokrotnie zdarza mi się polubić jakiegoś autora, przeczytać kilka książek i przez dłuższy czas do niego nie wracać. Jakiś czas temu przeczytałam trzy książki Kristin Hannah i bardzo mi się podobały, ale od tamtej pory nie sięgnęłam po żadną inną, nie wiedząc dokładnie dlaczego. Może bałam się, że okażą się gorsze i w ten sposób moje doskonałe wrażenie zostanie zepsute, może za dużo wymagałam od siebie, by poszerzyć swoje literackie horyzonty, może wtrącał się mój podświadomy literacki snobizm, który zawsze mówi mi, że takie książki nie są wystarczająco dobre. Nie mogę tego wiedzieć. Wiem natomiast, że teraz, z pewnością sięgnę po więcej książek tej autorki, bo “Jedyna z archipelagu” podobała m się &nbsp;niemal tak samo jak poprzednio przeczytane książki Kristin Hannah.</p><p>Nie widzę wiele różnic w stylu i nastroju, które niosą te książki. Złośliwiec mógłby powiedzieć, że autorka pisze w takim razie w kółko takie same książki. To jednak o niczym nie świadczy, że w tej książce mamy do czynienia z podobną historią skupiającą się na relacjach ludzi w rodzinie, gdzie z jednej strony nieporozumienia i skrywane tajemnice, a z drugiej naciski zewnętrzne tworzą napięcia i gdzie zawsze rozwiązaniem jest niezwykła siła miłości, szczerości i poświęcenia, które leczą wszystkie głęboko skrywane rany. Bez zbędnych analiz, z dużą ilością emocji i literacką mocą, autorka oferuje to, co może dotykać przeciętnego czytelnika, tworząc znajome obrazy, każąc mu się wzruszyć, ale i zastanowić nad wszystkim, co znajduje się w relacjach międzyludzkich i i nie pozwala im cieszyć się tym, co ich otacza. I tak jak bohaterka książki udziela rad obcym ludziom, jak mają radzić sobie z życiem, tak autorka pokazuje nam sposób na harmonijne życie z naszymi bliskimi, pokazując błędy, które często popełniamy i może to jest najważniejszy i najbardziej poruszający element książki. Nie ma w “Jedynej z archipelagu” uczucia wyższości, tonu, który by sugerował, że oto Kristin Hannah nauczyła się, jak radzić sobie z życiem i chce nas właśnie tego nauczyć. Jej historie są proste, porywające, a morał znajduje się gdzieś obok - czytelnik może po niego sięgnąć, ale nie musi.</p><p>Jedynym moim zastrzeżeniem jest to, że autorka mogła bardziej rozbudować społeczną analizę swojej historii, pokazać łatwość z jaką społeczeństwo burzy swoich idoli, ciesząc się z ich upadku, czy chociażby mogłaby nieco zeksplorować temat ekshibicjonizmu emocjonalnego. Myślę, że to zaoferowałoby coś więcej, ale może ostatecznie był to właściwy wybór, bo dał jej możliwość skupienia się na osobistych relacjach. Pewne jest to, że w wybrany przez siebie sposób stworzyła powieść kompletną i bogatą emocjonalnie, taką, której często potrzebujemy. Co ważne, powieść ta może spodobać się zarówno “niedzielnym czytelnikom”, jak i wymagającym “koneserom”. Ważne, żeby otworzyć się na bogactwo, które w swych książkach oferuje Hannah.</p>

<p>To moja kolejna książka Kristin Hannah przeczytana w tym roku i kolejna, która tak bardzo mi się podobała."Jedyna z archipelagu" skupia się na historii młodej kobiety, Ruby, która ma trudne relacje ze swoją rodziną. Jest zrażona do swojej sławnej matki (Nory) i ledwo rozmawia ze swoją starszą siostrą i ojcem, który od dawna jest ponownie żonaty i ma nowe dziecko. Czytelnicy powoli przechodzą przez historię tych dwóch kobiet i dowiadujemy się, co Nora zrobiła, że aż tak rozeszły się z Ruby.</p><p>Polubiłam postać Ruby. Była zadziorna, ale jednocześnie miała w sobie romantyzm i delikatność. To co było dobre to fakt, że nie traciła głowy, gdy dowiadywała się o prawdziwej historii swojej matki, ani że zrozumienie przyszło do niej od razu. Zastanawiałam się jednak przez całą książkę jak to się stało, że nie widziała co tak naprawdę się dzieje? Myślę, że to w ogóle jest czasami tak, że widzi się to, co chce. Książka dość dobrze to ilustruje i pięknie pokazuje, że często to co my rozumieliśmy jako nasze szczęśliwe dzieciństwo, mogło być bardzo trudnym czasem dla naszych rodziców, a my o tym nie wiedzieliśmy.</p><p>Współczułam też Norze, choć nieco żałuję, że nie było więcej jej zaangażowania w wydarzenia. Podobało mi się, że książka koncentruje się na Ruby, ale jednak wydawało mi się momentami, że Nora jest za bardzo marginalizowana. Zastanawiam się jednak, dlaczego nie próbowała wcześniej z Ruby chociaż porozmawiać? Czy nie chciała ją obarczać problemami? Czy to było łatwiejsze? Biorąc pod uwagę, że praca Nory polegała na doradzaniu innym ludziom jak prowadzić życie, podczas gdy jej osobiste było w rozsypce, być może naprawdę było ciężko jej o tym mówić. Jednak w pewnym momencie było pewne, że przeszłość po raz kolejny uderzy w Norę, a Kristin Hannah świetnie to właśnie przedstawiła</p><p>Podoba mi się jednak to, jak wiele miejsca poświęcone jest na pozostałe postaci książki. Choć można byłoby utyskiwać, że siostra Ruby (Caro), dostaje mało miejsca, jak na tak interesujący wątek, który jej towarzyszy, a historia byłego chłopaka Ruby, Deana i jego brata chorującego na raka, jest nieco ckliwa i mało wiarygodna, Hannah z każdej z nich potrafi wyciągnąć mądrość i piękno, które zostanie w głowie czytelnika. Wszystko to wynika z niezwykłego talentu pisarskiego autorki, który w “Jedynej z archipelagu” objawia się w całej okazałości. Niesamowita powieść, którą naprawdę warto przeczytać.</p>