Kiwony

Tadeusz Dołęga-Mostowicz po raz kolejny pokazuje, że nie potrzebuje spektakularnych fabuł ani rozbudowanych scen, aby wniknąć w emocje czytelnika. Jego powieść "Kiwony" ma bardziej kameralny charakter, koncentrując się na psychologii postaci, zachowując jednocześnie siłę oddziaływania na czytelnika. Głównym bohaterem utworu jest młody Józef Domaszko, absolwent rosyjskiego gimnazjum, który z ulgą i buntem opuszcza szkołę, aby rozpocząć życie związane z dorosłymi wyborami. Józef marzy o studiach inżynierskich, wyobrażając sobie przyszłość jako wynalazca, jednak jego plany napotykają na opór ze strony rodziny, matki, ciotki i stryja. Scena, w której rodzina zmusza go do rezygnacji z marzeń, symbolizuje uniwersalne dramaty związane z poświęceniem własnych pragnień w imię spokoju. Mostowicz z humorem i wrażliwością przedstawia świat Warszawy ery postrosyjskiej – miasto pełne paradoksów i wewnętrznych sprzeczności, lecz równocześnie pulsujące życiem. Postacie poboczne, takie jak ciotka Michalina czy dyrektor Karawajew, tworzą barwną mozaikę społeczeństwa, które nie uznaje kompromisów ani z władzą, ani z rodziną. „Kiwony” to opowieść o dojrzewaniu i marzeniach skonfrontowanych z twardymi realiami oczekiwań. Dzieło jest nie mniej aktualne i wzruszające dzisiaj, trafnie pokazując, że „kiwonów” – osób bezmyślnie powielających cudze decyzje – nie brakuje także w obecnym świecie. Aby zanurzyć się w tej przejmującej historii, warto sięgnąć po tę książkę. Tadeusz Dołęga-Mostowicz, urodzony 23 września 1900 roku w Głębokiem, jest jednym z najchętniej czytanych pisarzy polskich okresu międzywojennego. Sławę przyniosły mu m.in. „Kariera Nikodema Dyzmy”, „Znachor” czy „Doktor Murek”. Według Jerzego Rurawskiego, „Kiwony” są najwcześniejszą powieścią Mostowicza, prawdopodobnie napisaną pod koniec lat 20. XX wieku. Nie została ona wydana za jego życia, a decyzję o publikacji w odcinkach autor podjął dopiero w 1932 roku, po sukcesie „Kariery Nikodema Dyzmy”. Pisarz zmarł w 1939 roku w Kutach.