Harry Potter i Zakon Feniksa. Tom 5

Wiele osób uważa Zakon Feniksa za najsłabszą książkę z całej serii o Harrym Potterze. Nie czytałem jeszcze dwóch ostatnich części, ale z tego, co do tej pory przeczytałem... ta była moją ulubioną. Dwie inne książki z tej serii podobały mi się bardziej niż ta (Kamień Filozoficzny i Czara Ognia), ale przyjemność z czytania nie musi być jedynym aspektem, który pozwala książce stać się ulubioną;-)

Przejdźmy na ciemną stronę mocy! O ile poprzednie książki, mimo pewnych elementów fabuły, nadal miały lekką atmosferę, o tyle ta składa się w około 95% z mroku i braku szczęścia dla wszystkich bohaterów. Nauka w Hogwarcie nie jest już przyjemna, życie stało się niebezpieczne dla wszystkich, ulubieni nauczyciele zostali zastąpieni przez tych, których nie da się lubić, niebezpieczeństwa i pułapki czyhają na każdym kroku. Życie Harry'ego Pottera i jego przyjaciół w tej książce nie jest łatwe, bo nie tylko niebezpieczeństwa unoszące się nad ich głowami przyćmiewają ich nastroje - powoli wkraczają też w okres dojrzewania ze wszystkimi uczuciami i emocjami związanymi z procesem dorastania. Nie tylko ze względu na mroczność poszczególnych wątków, ale także ze względu na rozwój postaci nie można już nazwać tej książki książką dla dzieci.

Sprawiedliwość jest tym, czego wielu czytelnikom - w tym mnie - prawdopodobnie zabrakło w tej książce. Harry wygrał Turniej Trójmagiczny, ale nikt tak naprawdę nie uznaje jego zwycięstwa. Nadal musi spędzić lato z toksyczną rodziną, nadal musi walczyć o swoją reputację i godność. Po tym wszystkim, co Harry osiągnął, życie ukazuje mu się w najokrutniejszych barwach, a powrót Czarnego Pana jest tylko jednym z wielu aspektów wpływających na jego nieszczęścia. Książka ta wprowadza również jedną z najbardziej pogardzanych postaci w uniwersum Harry'ego Pottera, Dolores Jane Umbridge. Kto mógłby polubić taką kobietę? Oprócz wyobrażenia sobie inspirującej postaci Imeldy Staunton z filmów, która bardzo pomogła w zrozumieniu roli Dolores w książce, jej bezlitosnych decyzji i niezapomnianych wystąpień, można dyskutować, czy Dolores Umbridge jest rzeczywiście realistyczną postacią, ale wspierała ona ogólny kierunek obrany przez J.K. Rowling w mrocznej tematyce serii. I jeśli obecność Dolores Umbridge miała swoje uzasadnienie to właśnie tym: uświadomiła Harry'emu i jego przyjaciołom, a także czytelnikom książki, że życie nigdy nie jest takie, jakie sobie wyobrażamy. Życie jest okrutne, trudne, bezlitosne.

Uwielbiam tę książkę, ponieważ nie upiększa rzeczy. Śmierć jest przedstawiona jako niezbędna część życia każdego człowieka. Wszyscy bohaterowie są stworzeni jako istoty ludzkie, które są pełne wad i błędów. Idealne obrazy, jakie wszyscy mieli w głowach o takich postaciach jak Albus Dumbledore, James Potter czy nawet Syriusz Black, zostają w trakcie książki zburzone, tylko po to, by czytelnicy mogli na nowo wyrobić sobie zdanie o tych bohaterach. Książki te są osadzone w gatunku fantasy, ale wszystko to było tak realistyczne, że nie sposób było nie odczuwać dreszczyku emocji i podniecenia, jakie towarzyszyły czytaniu kolejnych stron - głównie dlatego, że bohaterowie byli tak szalenie realistyczni. Mają wady. Są pełne emocji. Podejmują decyzje i ich żałują. Ale w swej istocie są ludźmi. Być może właśnie dlatego tak wielu czytelników uwielbia tę serię - ponieważ ma się wrażenie, że towarzyszy się ludziom w zupełnie innym świecie, którzy równie dobrze mogliby być twoimi przyjaciółmi, siedzącymi obok ciebie w szkolnej ławce.

[Duży spoiler dotyczący tej powieści: Nie jestem nawet zła na J.K. Rowling za uśmiercenie Syriusza Blacka. Oczywiście, był on postacią uwielbianą przez wielu czytelników i bardzo bym chciała, żeby Syriusz został oficjalnie odkupiony i nie popełnił zbrodni, o które został oskarżony. Ale właśnie dlatego jest to jak dotąd moja ulubiona powieść z tej serii: Tak jak w prawdziwym życiu, nie jest oczywiste, że dobrzy ludzie przeżyją, a źli zginą. Nie można nawet zawsze powiedzieć, kto jest dobry, a kto zły, ponieważ granica między dobrem a złem jest cienka].

Wielu autorów fantasy ma tendencję do uśmiercania antagonistów i tworzenia szczęśliwego zakończenia z dobrymi głównymi bohaterami, co jest głównym powodem moich kłopotów z gatunkiem fantasy. J.K. Rowling to wszystko nie przeszkadza; w jej powieściach nigdy nie wiadomo, kto przeżyje, a kto umrze, bo to może być każdy!

Tak, może rzeczywiście ta książka jest za długa. Potrzebowałem więcej dni, żeby ją skończyć, niż potrzebowałem na wszystkie pozostałe cztery książki razem wzięte (biorąc pod uwagę tylko czas czytania, który im poświęciłem). Tak, może dałoby się ją skrócić, choć jestem ostatnią osobą, która wie, jak można by to zrobić…. Tak, jest mroczniejsza niż wszystkie pozostałe książki z tej serii do tej pory. I tak, pokochałam ją z tych wszystkich powodów!:-)

"Rzeczy, które tracimy, w końcu wracają do nas, choć nie zawsze w sposób, jakiego oczekujemy".

Kiedy książka staje się zbyt długa,istnieje ryzyko, że zrezygnujemy w połowie lub zaczniemy pomijać jej fragmenty. Myślę, że Zakon Feniksa można zaliczyć do długich (wersja, którą czytałem, miała około 1000 stron), ale chciałbym, żeby była jeszcze dłuższa! Nie znalazłem ani jednego nudnego fragmentu, ani niczego to w tej książce nie korespondowałyby z całokształtem przedstawionej historii. W piątej części autorka osiąga niemal doskonały poziom pisarski, który moim zdaniem jest doskonałą miksturą suspensu, nadziei, triumfu, rozczarowania, humoru, gniewu, szczęścia, smutku i wielu innych emocji i uczuć!

"Zawsze chciałem spróbować firewhisky -"

Na pierwszy plan wysuwają się oczywiście postacie z otoczenia Harry'ego, a narracja w dużej mierze nawiązuje do sposobu postrzegania świata przez nastoletniego Harry'ego. Emocjonalny rollercoaster nastolatka ładnie komponuje się z główną fabułą i sprawia, że wszystko staje się bardziej interesujące.

"Nie zadawaj nam żadnych pytań, a nie powiemy ci żadnych kłamstw".

Wreszcie przeszliśmy do sedna historii, a pełna akcji opowieść - pełna mrocznych momentów - rozwija się z rozmachem! Gdyby nie styl Rowling, można by odnieść wrażenie, że jest to skomplikowana historia, nie wspominając już o tym, jak nieznośna byłaby z Umbrige, a także z Lestrange'em i Fudge'em tuż za nią. Ale wszystko jest tu doskonale poukładane i nawet irytujące postacie dobrze spełniają swoją rolę. A końcowe rozdziały - choć rozczarowujące - są jak dotąd najlepszymi i najbardziej dramatycznymi w tej serii. To była niesamowita podróż, która udowodniła, że zasada "ostatnie jest najlepsze" jest wciąż aktualna.

"Młodość nie może wiedzieć, co myśli i czuje wiek starszy. Ale starzy ludzie są winni, jeśli zapominają, jak to było być młodym..."

Płakałam jak małe dziecko. W tej książce J.K. Rowling naprawdę zaczyna sprowadzać serię na bardziej mroczną drogę….. Jest tak utalentowana, jeśli chodzi o rozwój postaci, że w tej książce naprawdę błyszczy jej styl pisarki, doceniony przez miliony czytelników. Harry ma tu 15 lat i przez większość książki jest marudny i skupiony na sobie, jak typowy nastolatek. Uwielbiam też rolę Dumbledore'a w tej książce - jego rozmowa na końcu z Harrym wzruszyła mnie do łez. Rowling wykonała wspaniałą pracę, tworząc postać Umbridge... Nigdy nie nienawidziłam żadnej fikcyjnej postaci bardziej niż jej. Muszę przyznać, że jestem ciekawa, czy jeszcze się pojawi, czy nie. Dla mnie ta książka była mocniejsza pod względem rozwoju postaci niż fabuły. Tak, jest to kluczowa książka dla serii, ale miałam wrażenie, że większość książki poświęcona jest wewnętrznym problemom i rozwojowi postaci, a nie fabule. Podoba mi się, że Harry i załoga zajmują się teraz bardziej dorosłymi sprawami, takimi jak związki i śmierć. Jak w przypadku wszystkich książek tej autorki, naprawdę trudno jest mi je odłożyć, ale szczególnie w ciągu ostatnich 100 stron, fizycznie nie mogłam oderwać książki od rąk. Ogólnie rzecz biorąc, kolejna znakomita pozycja J.K. Rowling, którą pragnie wam polecić drodzy czytelnicy, podobnie jak całą serię o HP!:-)

To jest moja druga ulubiona książka o Harrym Potterze! I zamierzam wam dokładnie powiedzieć, dlaczego tak ją odbieram więc przygotujcie sobie kawę :D

Zakon Feniksa to najbardziej emocjonalna książka z całej serii! Wizyta u rodziców Neville'a, końcowe załamanie Harry'ego jako postaci, historia Snape'a i Syriusza... Książka porusza głębokie kwestie emocjonalne w sposób, w jaki nie robiło tego kilka pierwszych książek, z wyjątkiem Więźnia Azkabanu. Ta książka sprawi, że będziesz płakać.

Harry jest niesamowicie straumatyzowanym młodym - dorosłym człowiekiem, który przez całe lato izolował się od wszystkich osób, które się o niego troszczą. Dosłownie każdej osoby, która się o niego troszczy. Spróbujcie znaleźć się w takiej sytuacji i nie denerwować się, zwłaszcza jako piętnastolatkowie. Ale to, co naprawdę wyróżnia się w tej książce, to zmiana charakteru Harry'ego, który staje się mniej rozdrażniony. Zmiana na plus;-)

J.K. Rowling przykuwa uwagę do zmian tonacji w tej części. Mroczniejszy ton naprawdę przenosi tę serię na wyższy poziom pod względem fabuły I pracy z samymi postaciami. “Zakon Feniksa” jest tak mroczny, a jednocześnie tak pełen nadziei, że dla mnie osobiście było to intrygujące doświadczenie, przyglądać się jego zmianie.

Fabuła jest genialna, z jednym z najbardziej przerażających czarnych charakterów, o jakich czytałam w całym moim życiu. Jest tak ludzka i to właśnie czyni ją tak przerażającą postacią. Również ujawnienie dalszej fabuły na końcu….. Ciekawy zwrot akcji z wybrańcem, jeśli chodzi o Neville'a.

Bohaterowie poboczni i cała koncepcja DA oraz ich więzi jako zespołu naprawdę się wyróżniają. Jest coś niesamowicie mocnego i przejmującego w tym, że Harry Potter, który przez ostatnie kilka książek pracował sam, musi…. poprosić o pomoc. Harry uświadamia sobie, że nie musi być sam. W tej książce jest też mowa o tym, że dorośli nie są idealni, nawet jeśli cię kochają i chcą ci pomóc. Poza tym Ginny Weasley jest cholernie doskonała, zdecydowanie chciałabym mieć taką przyjaciółkę.

Ta książka jest po prostu,,, doskonała. Moja mama rzuca mi zirytowane spojrzenia, gdy czytam tę recenzję na głos i próbuje uchwycić towarzyszące mi emocje, kto by się jednak przejmował spojrzeniami innych, gdy świat ukryty między wierszami HP tak mocno wciąga i nie daje o sobie zapomnieć?