Furtianie

Gdy zagłębiam się w poezję Anny Piwkowskiej, czuję się, jakby poranek w parku oczekiwał mnie swymi pustymi alejami, gdzie w nowym świetle dnia migoczą kształty ptaków, a ich lot układa się w skomplikowane wzory. Jednak zamiast ptasiego świergotu, dociera do mnie cichy szept tych, którzy odeszli. To głosy osób pożegnanych niegdyś przez bohaterkę, czy raczej samą autorkę, a którzy wciąż ją wspierają. Wraz z nimi pojawiają się postacie literackie, jak młoda Tunia z opowiadania "Wilk" Iwaszkiewicza czy Kławdia Chauchat z "Czarodziejskiej góry". Piwkowska zaprasza nas do świata, w którym przeszłość płynnie łączy się z przyszłością, a wykreowana przez nią kobieta istnieje jednocześnie jako osoba współczesna i dawna, z ciałem dziewczyny, ale też jako kawka o kryształowych oczach i bohaterka obrazu Józefa Czapskiego ubrana w suknię z chabrowego lnu. Wiersz po wierszu, autorka tomiku "Furtiany" tka gobelin życia, stając się kapłanką i rozentuzjazmowaną przewodniczką przechadzki dusz.

Andrzej Franaszek