Dziennik z bunkra

Linus Weems, pochodzący z bogatej rodziny, znajduje się w trudnym punkcie swojego życia po śmierci matki. Relacje z ojcem stają się napięte, co prowadzi do ucieczki ze szkoły i z domu, a następnie do życia na ulicy. Szybko staje się ofiarą porywacza i budzi się w nieznanym mu podziemnym bunkrze.

Bunkier jest wyposażony w kuchnię, łazienkę oraz sześć niewielkich sypialni. Niemniej, przestrzeń wydaje się klaustrofobiczna z uwagi na monitoring – kamery i mikrofony umożliwiają mężczyźnie na górze (jak Linus nazywa porywacza) śledzenie każdego jego kroku.

Wkrótce do Linusa dołączają inni porwani: dziewięcioletnia dziewczynka, młoda kobieta z świata biznesu, starszy biznesmen, osoba uzależniona od narkotyków oraz myślący filozof. Choć pochodzą z różnych środowisk i mają odmienne historie, sytuacji wspólnego uwięzienia nie można zignorować. Każda próba ucieczki spotyka się z brutalnymi karami, takimi jak ogłuszający hałas, wpuszczanie szkodliwego gazu, czy też ograniczenie dostępu do żywności.

Porywacz z rozmysłem stara się podsycać konflikty wewnątrz grupy, dążąc do wywołania agresji i sprzeczek między więźniami, jakby bawiąc się w boga. W efekcie są oni zmuszeni konfrontować się z niebezpiecznymi granicami własnych psychik i moralności. Ta intensywna książka doskonale portretuje, jak skrajne sytuacje mogą prowadzić ludzi do nieprzewidywalnych zachowań.