Dziennik uciekiniera

Czuję, że nasza relacja przypomina misę i dzban – bliskość wyraża się w ciszy między nami. Jesteśmy jak dwie krucho-twarde formy, które spotykają się jedynie wtedy, gdy woda przelewa się z jednego naczynia do drugiego. Przepełnia mnie tęsknota, morze tęsknoty, pełne nadziei, pragnień i wyobrażeń. Jeszcze tydzień temu wszystko wyglądało inaczej, byłam gdzie indziej, w innym miejscu życia. Teraz uświadamiam sobie, że pewnych rzeczy nigdy nie odzyskam. Życie przygotowuje dla nas niespodzianki, które często trudno przyjąć z radością. Błagam, zostań jeszcze chwilę, nie odchodź. Gdy lato się kończy, przyjaciele mnie opuszczają, a ja pozostaję sama pod otwartym niebem. To przerażające. Twoje pojawienie się, nieprzewidywalne i nagłe, otwiera nowy rozdział w mojej historii. Nie wiem, czy to, co czuję, można nazwać miłością, ale przynosi mi to wrażenie piękna, niczym kwitnący kwiat.