Druga osoba

Kim jest „druga osoba”? To kluczowe pytanie w debiutanckim tomie poezji Katarzyny Szaulińskiej, gdzie autorka zagłębia się w badanie granic tożsamości. Czy to ukochany, nieprzyjaciel, towarzysz, czy osoba, która nas opuściła? Może to członek mniejszości szukający azylu, albo przeciwnie – intruz próbujący zawładnąć przestrzenią? A może to po prostu dziecko? Szaulińska ukazuje złożoność relacji międzyludzkich, eksploatując motyw lustrzanego odbicia, wzajemnego przenikania, zniekształcenia obrazu oraz harmonijnego zespolenia. Rozważa także nasze pochodzenie i to, na ile jesteśmy samodzielnymi bytami, a na ile naszą osobowość kształtują dziedziczone cechy – jak mitochondria przekazywane przez matki – oraz wpływy innych osób. Ta poezja obfituje w skojarzenia, które wciągają czytelnika w pełen emocji świat, nie pozwalając na zachowanie dystansu. Podczas lektury stopniowo zaciera się granica między pierwszą a drugą osobą, tworząc jednolitą całość.