Domy z papieru

Krystyna Jarocka w swojej powieści „Domy z papieru” zabiera czytelników w fascynującą podróż przez realia lat osiemdziesiątych, kiedy to Polska przechodziła znaczące zmiany ustrojowe. Pełen szczegółów świat bohaterów odsłania nie tylko groteskową rzeczywistość tamtych czasów, ale również głęboko osobiste dramaty. Książka stanowi swoistą mozaikę emocji i zdarzeń, gdzie dynamiczne dialogi oraz celne obserwacje autorki wnikają w ludzkie umysły. Narracja opowieści skupia się na losach zwykłych ludzi zmagających się z codziennymi trudnościami: brakami materialnymi, społecznymi nierównościami i zależnością od protekcji. Centralną postacią jest kobieta, która stara się połączyć swoje życie zawodowe z rodzinnym, jednocześnie szukając stabilizacji w świecie pełnym absurdów. Czas akcji to okres, w którym każdy dzień przynosił nowe wyzwania związane z walką o przetrwanie, ale nie brakowało też małych chwil radości i optymizmu. Jarocka z wyczuciem łączy realizm z satyrą, sprawiając, że opisy są żywe i barwne, przez co czytelnik może poczuć się, jakby był częścią opisywanego świata. Ciekawy język, niepozbawiony ironii, dodaje lekkości nawet najtrudniejszym momentom fabuły. Autorka podejmuje także poważne tematy takie jak korupcja, problemy ekonomiczne czy zdrowotne, jednak dzięki inteligentnemu, ironicznego humorowi, pozwala spojrzeć na nie z przymrużeniem oka, co często wywołuje uśmiech przez łzy. „Domy z papieru” to również uniwersalna opowieść o dążeniu do lepszego jutra, mocy, jaką niesie rodzina, oraz walce z własnymi słabościami. Tematy moralności, odpowiedzialności społecznej i granic kompromisów pojawiają się w tle, skłaniając do refleksji. Powieść ta została wyróżniona w 2022 roku przez Instytut Literatury w Krakowie w konkursie „Pokolenie Solidarności”. Gorąco zachęcam do zgłębienia tej opowieści o pełnych nadziei, a zarazem rozczarowań latach. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.