Czekam, aż stanie się coś pięknego

Jesienią 1946 roku siedmioletni Amerigo Speranza wędruje wraz z matką przez zrujnowane wojną ulice Neapolu. Wśród mieszkańców miasta krążą pogłoski o wyjeździe dzieci specjalnym pociągiem na północ, gdzie czekają na nie rodziny gotowe zapewnić im opiekę. Wkrótce plotki te okazują się prawdziwe. Amerigo dołącza do grona siedemdziesięciu tysięcy dzieci ewakuowanych z południowych Włoch w latach 1945–1952, w celu ochrony przed głodem i chorobami. Trafia do Bolonii, gdzie odkrywa całkiem nową rzeczywistość. Rodzina, która go przyjmuje, zyskuje jego serce, lecz nadchodzi moment powrotu do Neapolu i życia, które tam pozostawił. Jego ukochane skrzypce zostają schowane pod łóżkiem, a on sam tęsknie wypatruje na peronie, marząc o spotkaniu z serdeczną opiekunką, Derną. Latem 1994 roku dorosły Amerigo, uznany skrzypek, wraca do Neapolu, by pożegnać zmarłą matkę. Ponowne odwiedziny w mieście przywołują wspomnienia i niechętnie wydobywają na powierzchnię emocje z przeszłości, przypominając mu o dawnych znajomych i przeżyciach. Opowieść autorstwa Ardone misternie przedstawia trudne dzieje Neapolu, oddając zawiłość miejscowego dialektu i mentalności tamtej epoki, kreując narrację pełną ważnych dylematów i emocji.