Cień burzowych chmur

Jak wyglądało życie w powojennej Polsce?
Czy powoli powstające z ruin miasta były przyjazne mieszkańcom? Jak wyglądało życie w raczkującym komunizmie?

W jednej z małopolskich wsi, po kątach wciąż czai się strach i niepewność. Nie pożegnali oni na dobre cienia wojennej zawieruchy.
Na jednym z największych gospodarstw, dorównującym niemal majątkom ziemiaństwa, sprawuje pieczę Bronek, najstarszy z szóstki rodzeństwa. To właśnie na niego spadł obowiązek zarządzania ojcowizną, po jego tragicznej śmierci na froncie.
Niestety, nadeszły czasy komunizmu. Nowa władza, nowe porządki, a co za tym idzie, powstanie reformy rolnej, sprawiają, że Bronek zostaje ograbiony z większości majątku. Na jego niekorzyść działa także konflikt z zarządcą spółdzielni - Bartłomiejem Marczakiem.

Mężczyzna przerażony wizją nadchodzącej biedy, postanawia zatrudnić się przy budowie Nowej Huty. Wyjechał za pieniędzmi ale także przez żal trapiącym go od środka za utraconym mieniem, przekazywanym z pokolenia na pokolenie.
Niedługo później dołącza do niego siostra Julia, uciekająca przez przykrymi zdarzeniami z udziałem, a jakże by inaczej!, Marczaka.

Jak dalej poradzi sobie rodzeństwo? Jakie jeszcze przeciwności staną na ich drodze? Czy uda im się odzyskać to, co utracili?
***
Kolejna wspaniała saga Edyty Świętek!
Tym razem dzięki autorce mamy okazję być świadkami powstawania PRLu. To podróż przez biedę, miłość, nadzieję, zemstę i walkę o lepsze jutro.

Jest to przejmująca, pełna napięcia, niespodziewanych zdarzeń powieść od której nie sposób się oderwać.
Już od pierwszych stron czytałam ją z ogromnym zaangażowaniem i ciekawością.
Wraz z bohaterami bardzo przeżywałam ich nową, nieznaną dotąd rzeczywistość. Współodczuwałam ból, spowodowany porzuceniem swojej ukochanej ziemi.

To, co zgotowała im nowopowstała partia komunistyczna, strach przed sprzeciwianiem się im, zabieranie majątku dla rzekomego wspólnego dobra, jest przerażające. Podziwiam to, że mimo wszystko rodzina starała trzymać się na poziomie.
Ciężko mi sobie to wyobrazić. To, jak wykształcone Panienki, kiedyś chodzące w pięknych drogich sukniach, teraz musiały pracować w chlewni.
Choć momentami bardzo ciężko się ją czytało przez ogrom cierpienia i niesprawiedliwości, to jednak mogę szczerze powiedzieć, że bardzo mi się podobała i z ogromną przyjemnością sięgnę po następne tomy. Was także bardzo zachęcam do przeczytania, uważam, że większości z Was przypadnie do gustu.