Chora terapia pana S.

Ponownie spotkałam się z tą samą policjantką, która powiedziała: "Pokażę pani zdjęcia, na których prawdopodobnie widać pani syna. Proszę dokładnie się im przyjrzeć i jeśli rozpozna pani swojego dziecko, proszę podać numer zdjęcia." Obrazy dzieci przeszywały mnie na wskroś — widziałam ich twarze wykrzywione bólem, łzami i strachem. To, co robił im S., pozostawiło niezatarty ślad. Przeglądałam zdjęcia z nadzieją, że Piotra na nich nie będzie, lecz na jednym z pierwszych od razu go rozpoznałam. Był tam obecny na wielu fotografiach — przebrany za dziewczynkę, umalowany, zrozpaczony i bezradny. W dziwnych pozach, ubrany w pampersa, w cudzych ubraniach. Byłam w szoku i osłupieniu.