Bierut. Kiedy partia była bogiem

Wysoki na 1,65 m, o szczupłej, ale silnej budowie ciała, Bolesław Bierut charakteryzował się ciemnoblond, gęstymi włosami i zdrową, okrągłą twarzą. Jego niebieskie oczy oraz średniej wielkości, wąskie usta tworzyły wizerunek człowieka pozornie zwykłego. Chociaż z jego zębów brakowało trzech, pozostałe były równe, z dwoma złotymi plombami. W dokumentach z lat trzydziestych opisywano jego posturę jako prostą i normalną, a jego głos jako niski. Określano, że umiał jedynie czytać i pisać, co pasowało do jego ówczesnej, skromnej pozycji społecznej. Aleksander Wat zapamiętał go jako postać „impersonnel”, co sugerowało jego nienarzucającą się obecność.

Mimo tego prozaicznego opisu, Bierut przeszedł niezwykłą transformację. Przed II wojną światową pozostawał w cieniu bardziej wyróżniających się liderów Komunistycznej Partii Polski. Uratował go jedynie przypadek, gdyż przeżył stalinowskie represje, przebywając w więzieniu.

Piotr Lipiński ukazuje w swojej książce detale z życia Bieruta, który ostatecznie stał się symboliczną twarzą stalinizmu w Polsce. Poprzez wywiady z ludźmi, którzy znali Bieruta osobiście, autor odkrywa jego drogę do prezydentury oraz role, jakie odegrał w trakcie wojny i komunistycznego przejęcia władzy. Z wielką precyzją opisuje także konflikt z Władysławem Gomułką oraz wpływ Bieruta na najważniejsze wydarzenia XX wieku w Polsce.

W stalinowskich czasach żartowano o Bierucie: „Od konfidenta do prezydenta.” Choć nie był agentem sowieckim, jego droga na szczyt politycznej władzy w powojennej Polsce pozostawała zagadką. Piotr Lipiński w sposób mistrzowski opowiada o tym, jak ten pozornie nieosiągający się do polityki aparatczyk zyskał pozycję, wpływy i strach, stając się jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii Polski.