Samuel Beckett - sylwetka autora

Irlandzki dramaturg, prozaik i eseista, który zdobył Literacką Nagrodę Nobla w 1969 roku, początkowo tworzył w języku angielskim, a od 1945 roku kontynuował swoją twórczość po francusku. Jest uznawany za jednego z czołowych twórców teatru absurdu. Jego prace charakteryzują się brakiem tradycyjnej narracji i pesymistycznym podejściem, podkreślającym absurdalność ludzkiej egzystencji.

W młodości był miłośnikiem sportów, takich jak boks, rugby i pływanie. Studiował romanistykę w Trinity College w Dublinie w latach 1923-1927, a także spędził rok na nauce w Belfaście. W 1928 roku przeprowadził się do Paryża, gdzie pracował jako lektor języka angielskiego. Podczas pobytu we Francji nawiązał bliską przyjaźń z Jamesem Joycem i został jego sekretarzem. Po powrocie do Irlandii prowadził wykłady z języka francuskiego w Trinity College.

W 1930 roku Beckett zadebiutował poematem "Whoroscope", będącym monologiem filozofa Kartezjusza, którego cenił i dogłębnie analizował. Cztery lata później opublikował krytyczne studium pt. "Proust", poświęcone znanemu francuskiemu pisarzowi. Mimo to, Beckett nie czuł się dobrze w Irlandii, podobnie jak jego przyjaciel Joyce. Uważał, że tamtejsze życie osłabia jego twórczą energię.

Po śmierci ojca w 1933 roku, za co otrzymał wysoką rentę, przeniósł się do Londynu, gdzie ukończył kurs psychoanalizy, a następnie osiedlił się na stałe w Paryżu. Później wyznał, że "Wolałem Francję w stanie wojny niż Irlandię w stanie pokoju". Podczas II wojny światowej aktywnie działał w Ruchu Oporu i za tę działalność został odznaczony Złotym Krzyżem Wojennym.

Nagroda Nobla została mu przyznana za nowatorskie formy dramatu i prozy, które ukazywały wielkość człowieka w obliczu skrajnej samotności. Nagrodę przyjął pod warunkiem, że nie będzie musiał uczestniczyć w uroczystości jej wręczenia, schronił się wtedy przed dziennikarzami w Tunezji.

Przewodniczący jury zauważył, że głęboki pesymizm Becketta zawiera w sobie miłość do ludzkości, która wzrasta w miarę, jak zanurza się on w otchłań rozpaczy. Wielu krytyków uznaje, że nikt w XX wieku nie wyraził ostatecznej niewiary w sens ludzkiej egzystencji bardziej dobitnie niż Samuel Beckett.