Józef Flawiusz - sylwetka autora

Józef pochodził z rodu Joariba, pierwszej klasy kapłańskiej w Izraelu. Jego pradziadek, Matias Garbaty, urodzony w 135 roku p.n.e., był wnukiem Jonatana Machabeusza ze strony matki. Sam Józef był synem Mattiasa, syna Józefa, który pełnił funkcję kapłana w Jerozolimie. Przyszedł na świat w Jerozolimie w 37 roku, a w 64 roku udał się do Rzymu, gdzie przebywał przez trzy lata. W 66 roku powrócił do ojczyzny, w czasie gdy wybuchło żydowskie powstanie przeciwko Rzymowi. Flawiusz zaangażował się w to powstanie, dowodząc powstańcami w Galilei. W 67 roku trafił do niewoli, lecz dwa lata później został uwolniony przez Wespazjana, który stał się jego protektorem i nadał mu nazwisko Flavius, a także przyznał rzymskie obywatelstwo. Od tego momentu Józef poświęcił się pisarstwu. Choć nie znamy dokładnej daty jego śmierci, wiemy, że żył jeszcze w 94 roku. W swoim dziele "Dawne dzieje Izraela" w fragmencie znanym jako Testimonium Flavianum, wspomina o postaci Jezusa, która działała za czasów Heroda Antypasa. Flawiusz odnosi się również do Jana Chrzciciela, podkreślając, że "...nie chrzcił ludzi dla oczyszczenia ducha, lecz dla oczyszczenia ciała; dusza już była odgrzeszona dzięki wcześniejszemu sprawiedliwemu życiu."