Herminia Naglerowa - sylwetka autora

Polska pisarka i publicystka znana pod pseudonimem Jan Stycz, ukończyła studia historyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie zdobyła tytuł doktora filozofii. Pracując jako nauczycielka, od 1919 roku mieszkała w Warszawie. Była aktywna w Związku Literatów Polskich oraz w PEN-Clubie. We wrześniu 1939 roku wróciła do Lwowa, a w 1940 roku została aresztowana przez NKWD i zesłana do łagru w Kazachstanie. Po uwolnieniu na mocy układu Sikorski-Majski, dołączyła do Armii Andersa, służąc w Pomocniczej Służbie Kobiet w ramach oddziału Prasy i Propagandy. Latem 1942 roku, jako członek polskiego wojska, została ewakuowana do Iranu. Posiadając stopień porucznika, a później kapitana Wojska Polskiego, wzięła udział w kampaniach Armii Polskiej na Wschodzie oraz 2. Korpusu, docierając aż do Włoch. W latach 1943-1946 redagowała wojskowe czasopisma, "Ochotniczka" oraz "Poradnik dla Świetlic i Świetliczarek". Po wojnie, od 1947 roku mieszkała w Londynie, pełniąc tam funkcję wiceprezesa Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie.

Jej literacki debiut nastąpił w 1915 roku na łamach Wiedeńskiego Kuriera Polskiego. W 1921 roku opublikowała tom poezji "Otwarte oczy", a w 1924 wydała kolejny zatytułowany "Szare godziny". Jako prozaik zasłynęła powieścią "Czarny pies", a także zbiorami nowel "Motyw księżyca" (1928) i "Matowa Kresa" (1929), w których połączyła realizm z ekspresjonizmem. W 1930 roku ukazała się jej powieść psychologiczna "Zawalidroga". W tym samym roku opublikowała trzytomową powieść "Krauzowie i inni", przedstawiającą losy rodziny na tle życia publicznego Galicji po upadku powstania styczniowego, zamierzając rozpocząć sagę rodzinną, której jednak nie kontynuowała. "Ludzie prawdziwi" (1935) to zbiór opowiadań biograficznych dla młodzieży. Później, w 1945 roku w Rzymie, wydała zbiór autobiograficznych opowiadań "Ludzie sponiewierani". Zmieniona wersja tej książki, bardziej jako zbiór wspomnień, zatytułowana "Kazachstańskie noce" (1958), jest uznawana za jedno z jej najbardziej cenionych dzieł. W serii "Za zamkniętymi drzwiami" ukazały się dwa tomy: "Sprawa Józefa Mosta" (1953) i "Wierność życiu" (1967). Ponadto opublikowała "Wspomnienia o pisarzach" (1960), w których opisała Sieroszewskiego, Żeromskiego, Struga, Berenta, Irzykowskiego, Leśmiana, Wielopolską, Kaden-Bandrowskiego i Dąbrowską. Po jej śmierci, Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie ustanowił nagrodę jej imienia.