Guy de Maupassant - sylwetka autora

Francuski pisarz, utalentowany twórca nowel, jest jednym z czołowych przedstawicieli nurtu naturalizmu i dekadentyzmu. Jego dzieła znane są z ironii, satyry i surowej krytyki społecznej, często ukazują realistycznie pesymistyczny obraz ówczesnego społeczeństwa. Wczesne lata życia spędził w Normandii, co stało się inspiracją dla jego pierwszych utworów. W Rouen, gdzie ukończył dwie ostatnie klasy liceum, zaprzyjaźnił się z Louisem Bouilhetem i Gustawem Flaubertem, którzy udzielali mu pierwszych wskazówek literackich.

Po zdaniu matury w 1869 roku, podjął studia prawnicze w Paryżu, które zostały przerwane przez wojnę francusko-pruską. Doświadczenia z okresu klęski i okupacji znalazły później odbicie w jego nowelach. W 1872 roku rozpoczął pracę w Ministerstwie Marynarki, a następnie w Ministerstwie Oświaty, co dostarczyło mu nowych obserwacji na temat środowisk drobnomieszczańskich. Podczas pracy urzędniczej intensywnie rozwijał swoje umiejętności pisarskie pod okiem wymagającego Flauberta, publikując niewiele: zaledwie kilka wierszy, nowel oraz artykułów krytycznych.

Debiutem literackim Maupassanta była popularna nowela „Baryłeczka” z 1880 roku, którą Flaubert uznał za arcydzieło. Dzięki niej związał się ze środowiskiem naturalistów. W tym samym roku porzucił pracę urzędniczą, poświęcając się w pełni pisarstwu. Stał się uznanym pisarzem, często widywanym w salonach arystokracji i burżuazji. Zmagając się z narastającymi problemami zdrowotnymi, przed podjęciem nieudanej próby samobójczej 1 stycznia 1892 roku, przypuszczalnie cierpiał na schizofrenię, co wpłynęło na jego styl pisarski i światopogląd.

Z powodu pogłębiającej się choroby psychicznej, Maupassant tworzył mniej znane opowiadania w stylu snu koszmarnego, odbiegające od jego głównego nurtu. Zmarł w pełni demencji po 18 miesiącach ciężkiej choroby, a jego grób znajduje się na cmentarzu Montparnasse. Lata intensywnej twórczości przypadają na okres 1880-1891, a jego nowelistyka cechuje się doskonałością formy, zainspirowaną naukami Flauberta. W swoich krótkich formach, od anegdot po refleksyjne teksty bez fabuły, ukazał coś w rodzaju „komedii ludzkiej w pigułce”, porównywalnej do dzieł Honoré de Balzaca. W ciągu dekady opublikował w prasie ponad 300 nowel i opowiadań, z których około 200 zebrano w 15 tomach, a pozostałe doczekały się wydań pośmiertnych.

Działał również jako publicysta i krytyk, pisząc około 250 kronik, z których niewielką część zebrał w trzech tomach: „Au soleil” (1884), „Sur l’eau” (1888) i „La vie errante” (1890). Inne kroniki zostały opublikowane po jego śmierci. Maupassant napisał także sześć powieści, z których „Une vie” (1883) i „Bel-Ami” (1885) zyskały dużą popularność. Jego kolejne prace, takie jak „Mont-Oriol” (1887) i „Pierre et Jean” (1888), przyniosły różnorodne analizy społeczne i psychologiczne, zaś „Fort comme la mort” (1889) i „Notre coeur” (1890) zostały wpisane w nurt dekadentyzmu.

Choć przez długi czas nie cieszył się uznaniem wśród krytyków, jego wartość literacką zaczęto doceniać w drugiej połowie XX wieku. Maupassant, inspirowany przede wszystkim Flaubertem i Emilem Zolą, cenił sobie oryginalność w sztuce. Głębokie przekonanie o ograniczoności ludzkiego poznania i pesymistyczna wizja życia były kluczowymi elementami jego twórczości. W swoich dziełach ukazywał świat pełen iluzji, w którym człowiek jest zagubiony i narażony na cierpienie. W swoich nowelach i powieściach często zajmował się krytyką społeczną, dotyczącą obyczajów i stosunków międzyludzkich, podkreślając niezmienność ludzkiej natury i ograniczenia prób osiągnięcia szczęścia.