Beata Obertyńska - sylwetka autora

Data i miejsce urodzenia:

18 Lipca 1898

Data i miejsce zgonu:

21 Maja 1980

Beata Obertyńska była córką pochodzącej z Młodnickich poetki młodopolskiej Maryli Wolskiej oraz Wacława Wolskiego, przemysłowca. Już w młodości nawiązała kontakt z artystycznym środowiskiem Medyki Pawlikowskich. Zadebiutowała literacko w 1924 roku na łamach „Słowa Polskiego”. Po ukończeniu studiów w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej, związała się z teatrami we Lwowie. W 1936 roku, z zaproszenia rodziny Romerów, wybrała się w podróż do Portugalii.

W lipcu 1940 roku NKWD ją aresztowało we Lwowie; trafiła do więzień "Na Brygidkach", w Kijowie, Odessie, Charkowie i Starobielsku, a potem została zesłana do łagru Loch-Workuta. Po ogłoszeniu amnestii pracowała w kołchozie w pobliżu Buchary, by w 1942 roku opuścić ZSRR. Dołączyła do Pomocniczej Służby Kobiet, z którą przebyła Iran, Palestynę, Egipt oraz Włochy. Przebywając na urlopie wojskowym w Johannesburgu, stworzyła pamiętnik "W domu niewoli", opublikowany pod pseudonimem Marta Rudzka w Rzymie w 1946 roku. W okresie pobytu we Włoszech, Obertyńska pracowała dla tygodnika „Orzeł Biały" i zyskała dużą popularność oraz uznanie poetyckie wśród czytelników II Korpusu.

Po 1944 roku Obertyńska osiedliła się w Londynie, gdzie tworzyła aż do 1968 roku. Z tego okresu pochodzi zbiór niemal 300 religijnych liryków zatytułowany "Grudki kadzidła", z których dwie trzecie znalazły się w jednym tomiku. W 1966 roku odwiedziła Montreal i Chicago, gdzie jej prace spotkały się z ciepłym przyjęciem, co doprowadziło do drugiego wydania "W domu niewoli".

Twórczość Obertyńskiej była wielokrotnie nagradzana, m.in. przez Katolicki Ośrodek Wydawniczy „Veritas” w 1950 roku, Fundację Lanckorońskich w 1972 roku oraz Fundację Jurzykowskiego w 1974 roku. W jej twórczości londyńskiej szczególne miejsce zajmuje obszerny tom „Miód i piołun” z 1972 roku. Część wierszy z "Grudek kadzidła" znalazła się w pośmiertnie wydanym zbiorku „Perły—wiersze”.

Beata Obertyńska zmarła 21 maja 1980 roku w Londynie i została pochowana na cmentarzu North Sheen. Po jej śmierci w Polsce ukazało się kilka tomów jej prac, w tym „Wspomnienia" (razem z M. Wolską, 1974), „Wiersze wybrane” (1983), „Grudki kadzidła” (1986), „Skrząca libella” (1991), „W domu niewoli” (1992), „Skarb Eulenburga, t. 1-2” (1993), oraz „Liryki najpiękniejsze” (1999).