A jednak wiatry chłodzą moje skronie

Wiersze Alicji Przepiórki otwierają przed czytelnikiem drzwi do świata, który obecnie wydaje się niedostępny dla naszej wyobraźni. To przestrzeń pełna archaicznych, odległych snów i fantazji. Elementy tego świata, takie jak miejsca, postaci, wydarzenia, obrazy oraz język, różnią się znacznie od naszej współczesnej rzeczywistości trzeciej dekady XXI wieku. Wielokrotnie używam tutaj czasownika „zdawać się”, ponieważ tworzy on nietypowy pomost między rzeczywistością a wspomnieniem, świadomością a snem, rzeczywistością a wyobraźnią. I to właśnie na tym dynamicznym moście pragną egzystować wiersze przesiąknięte uczuciami, które odkrywamy podczas lektury.