Znachor

Rafał Wilczur to wybitny, warszawski chirurg, cieszący się autorytetem i szacunkiem. W dniu rocznicy swojego ślubu dowiaduje się, że jego ukochana żona odeszła do innego, zabierając ze sobą ich kilkuletnią córeczkę. Z dnia na dzień świat mężczyzny się wali. Załamany Wilczur sięga po alkohol, a następnie staje się ofiarą napaści, w wyniku której traci pamięć. Od tego czasu tuła się po świecie, imając się różnych zajęć, aż w końcu trafia do młyna, gdzie otrzymuje pracę i dach nad głową. Tam zaczyna nowe życie pod skradzioną tożsamością jako Antoni Kosiba. Wkrótce też przeprowadza skuteczną operację nóg syna gospodarza, czym zyskuje sobie rozgłos w okolicy. Od tego czasu ludzie chętnie zwracają się do niego po pomoc z różnymi dolegliwościami.<br> Jednak nie wszystkim się to podoba.<br> <br> Istotnym wątkiem są również losy córki prof. Wilczura Marysi Wilczurówny, skromnej ekspedientki oraz historia miłosna między nią a hrabią Leszkiem Czyńskim.<br> <br> ❝Ja nie pomagam biednym czy bogatym, tylko ludziom.❞<br> <br> Powieść Tadeusza Dołęgi-Mostowicza z 1937 r. na stałe wpisała się do klasyki polskiej literatury. Zanim przystąpiłam do jej lektury, znałam historię tytułowego znachora z kultowej już ekranizacji z 1981 r., którą pewnie sporo z Was zna. <br> W porównaniu do ekranizacji, w książce zostało przedstawionych więcej informacji z życia prof. Wilczura, jego żony i córki, które w filmie były pominięte lub uproszczone.<br> Zaskakujące było dla mnie zakończenie, które w filmie zostało inaczej przedstawione.<br> <br> ❝Chcąc serce pozyskać, trzeba całe serce okazać.❞<br> <br> Piękny język, wspaniale wykreowani bohaterowie, wciągająca fabuła, ciekawe spostrzeżenia i niepowtarzalny klimat kresów dwudziestolecia międzywojennego, wszystko to sprawiło, że lektura „Znachora” była prawdziwą przyjemnością.<br> Może i jest to przewidywalna historia, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało i nie wpłynęło na jej ogólny odbiór.