Tygrysy w błocie

Otto Carius rozpoczął swoją karierę jako czołgista w wieku osiemnastu lat, zaczynając jako szeregowiec. Później awansował na dowódcę legendarnego czołgu Tygrys i ostatecznie zakończył służbę wojskową w randze porucznika, prowadząc kompanię tych potężnych maszyn. W czasie licznych bitew pancernych, w których uczestniczył, zdołał zniszczyć ponad 150 czołgów wroga. Carius pięć razy odniósł rany, za co wyróżniony został Krzyżem Żelaznym drugiej i pierwszej klasy oraz Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębowymi.

W czerwcu 1941 roku trafił na front wschodni, gdzie po zajęciu Wilna był świadkiem entuzjastycznego przywitania niemieckich wojsk przez Litwinów. Jednak z niepokojem obserwował też, jak ci rabowali miejscowych Żydów. Początkowo wyglądało na to, że kampania rzeczywiście będzie blitzkriegiem, ale szybko sytuacja przerodziła się w długotrwałe i krwawe boje, m.in. na Froncie Leningradzkim i nad Narwą, a także w ramach operacji "Strachwitz" i "Lew Morski". Ostateczny odwrót, który miał miejsce w lipcu 1944 roku, był już tylko staraniem, by uniknąć chaotycznej ucieczki.

"Tygrysy w błocie" to pamiętnik z frontu wschodniego, gdzie Carius musiał sprostać nie tylko przeciwnikowi i jego czołgom, ale także wszechobecnym błotom, bagnom i mrozom. Opisuje w nim bohaterstwo żołnierzy z pierwszej linii, nie stroniąc jednocześnie od krytyki dowódców różnych szczebli za brak kompetencji, asekuracyjne podejście, czy wręcz tchórzostwo. Głównym bohaterem tej książki pozostaje jednak czołg Tygrys ze swoją potężną 88-milimetrową armatą. Choć jego wygląd nie budził zachwytu, to jego siła i zdolność bojowa wzbudzały podziw na polu bitwy.