The Proposal. Oświadczyny

The Proposal. Oświadczyny to lekka historia z infantylnymi bohaterami na czele i masą zbędnych dialogów.

Początkowo historia bardzo przypadła mi do gustu. Świetnie się przy niej bawiłam, były momenty, że uśmiech nie schodził mi z twarzy, ale też nie obyło się bez zdziwienia i ogólne zainteresowanie losami bohaterów.

Jednak relacja głównych bohaterów nie ma racji bytu. Wszystko poszło tak szybko, że ciężko było i w sumie nadal jest mi uwierzyć, że autorka nie pokusiła się na dodanie szczypty chemii do ich relacji. Ja tego nie kupuję. Im dalej czytałam te ich wymiany zdań, opisy łóżkowe itp., tym bliżej byłam rzucenia tą książką o ścianę.

Żeby było milej, autorka w pewnym momencie postanawia spłycić dialogi i rozmowy bohaterów, które są na tak niskim poziomie, że stwierdzam, iż w relacji damsko-męskiej niewiele było im potrzebne do szczęścia. W zasadzie wystarczyłoby śniadanie, kawa i łóżko.

Nie kupiła mnie również ta cudowna rodzinna relacja Carlosa. To się nie powinno w ogóle wydarzyć i jak dla mnie było to tak przerysowane, że aż niemożliwe. Autorka próbowała chyba ten wątek uratować dramatami życiowymi, które los rzucił tej nieszczęsnej rodzinie pod nogi i zrobić z Carlosa jakiegoś Super Hero.

Czas na zakończenie. Moja nadzieja odbiła się od ściany i spotkała się z rozczarowaniem. Można to było skończyć lepiej. Można było nie robić z głównej bohaterki nieuczuciowej zołzy, której zachowanie sugerowało wykorzystanie Carlosa. No i z nowy za to można się tu zacząć rozczulać nad Carlosem. Toż to cudowny mężczyzna, jak ona mogła go tak potraktować 🫠

Może i ta historia jest lekka, idealna na lato, ale też jest mocno niedopracowana. Bohaterzy bez charakteru i jakiegoś większego sensu egzystowania. Są, bo są, ale w mojej głowie na długo nie zostaną.