The Glass Girl

Ciężar zerwania przez chłopaka na środku ulicy niesiony w sercu.
Ciężar rozwodu rodziców i ich sekretów.
Ciężar braku wsparcia i zainteresowania.
Ciężar własnego ja niesiony na ramionach, zapuszczający korzenie od wewnątrz.
Ciężar niesprawiedliwości, wołający o uwagę i zainteresowanie.

Wszystko to leczone w alkoholu dającym zapomnienie i namiastkę ukojenia cierpienia, wstydu, samotności.

Podróż 15 letniej Belli. Podróż z samego dna. Podróż z bezpiecznej przystani zapomnienia, ku wygranej, lecz po drodze kolejne upadki.

Rzeczywistość pod presją. Jedyną znaną drogą jest ucieczka w alkohol.
Bo przecież wszyscy piją.
Bo życie jest trudne.
Niesione na barkach, nie podtrzymywane przez nikogo, w samotności, z pustką w sercu.

Samotna, ze złamanym sercem, nastolatka.

Bella.

Jeden łyk, może dwa...
Tylko po to, żeby zapomnieć.
Żeby być niewidzialną.

"To ja. Ja je­stem pro­ble­mem, któ­re­go nikt nie chce roz­wią­zać ani ko­chać.
Na­ry­so­wa­łam tyle ga­łę­zi na swoim ry­sun­ku, bo nie chcę, żeby ktoś mnie zo­ba­czył.
Je­stem akwa­re­lą, zmy­wam się."

Kathleen Glasgow po raz kolejny zabiera nas do trudnego świata młodzieży. Tym razem odkrywa przed nami problem alkoholizmu.
15 lat to dość mało, żeby nieść na rękach ciężar całego świata. Ale dość dużo by chcieć być ważnym, wspieranym i docenianym. Tego wszystkiego zabrakło Belli. Pracowała, aby móc spełnić marzenie i wyjechać z koleżanką. Opiekowała się młodszą siostrą. Jeździła do dwóch domów. Od mamy do taty. I swoje smutki, zranienia, cierpienia, niesprawiedliwości zatapiała w alkoholu.
Ciężko jest patrzeć na zdolną młodzież, która stacza się na dno. Trudno jest patrzeć, jak nikt nie chce ich wesprzeć. Ten widok obojetności, brak uwagi jest do naprawienia! Zawsze, jako rodzice możemy to naprawić. Dziecko czeka na nasz ruch. Nie bądźmy obojętni.