Sto imion

"Setką imion" Cecelia Ahern po raz kolejny udowadnia swoje umiejętności, jeśli chodzi o pisanie głębokich historii, które trafiają do serca. Historia od razu zaczyna się z napięciem, bo zostajemy wrzuceni w sam środek życia Kitty, które w tej chwili nie układa się zbyt dobrze. Myślę, że opis jej charakteru jest dobrze zrobiony. Poznajesz ją przede wszystkim jako dziennikarkę i dowiadujesz się, dlaczego wybrała ten zawód, który idealnie pasuje do jej ciekawości. Jednak Kitty na początku poznajemy również jako młodą kobietę, która nieco zagubiła się w swoim dążeniu do osiągania coraz większych sukcesów. Po tym jak znajduje listę z setką nazwisk, Ty jako czytelniczka od razu stajesz się ciekawa i chcesz wiedzieć co będzie dalej. Spotkania z różnymi osobami uważam za bardzo ciekawie opisane. Zwłaszcza, że są tak różne, a jednocześnie wydają się tak prawdziwe. Muszę jednak przyznać, że cały proces poznawania się przeciąga się w połowie, przez co jest nieco rozwleczony.

Uważam też, że cała ta miłość na końcu jest trochę za szybka i wolałabym, żeby Kitty i jej chłopak pozostali normalnymi przyjaciółmi. Zwłaszcza, że Kitty już nam powiedziała, że oboje próbowali podczas studiów, by sprawdzić, czy mogą być sobie przeznaczeni, co poszło nie tak. Z tego powodu nagły związek na końcu wydaje się nieco mało prawdopodobny. Z drugiej strony pod koniec znów robi się naprawdę ciekawie i uważam, że pomysły na dalsze wydarzenia są świetne, bo dzieją się rzeczy, których się nie spodziewałam, więc nie można w ogóle przewidzieć zakończenia.

Cecelia Ahern "Setką imion" obudziła coś we mnie i sprawiła, że na nowo uświadomiłam sobie, które rzeczy w życiu są naprawdę ważne. Że każdy człowiek jest wyjątkowy i ważny. Każdy ma swoją własną historię do opowiedzenia i nigdy nie należy o tym zapominać. Poszczególne postacie w książce szybko się rozwijają. Zarówno Kitty, jako osoby poznane z listy, ale także najlepszy przyjaciel Kitty - Steve i mąż Constance - Bob.

Jak prawie każda inna książka Ahern, „Sto imion” kończy się przesłaniem na całe życie i rozgrzewa serce czytelnika. Podsumowując, mogę powiedzieć, że "Sto imion" nie jest najmocniejszą książką irlandzkiej autorki, ale nadal jest to piękna historia, którą warto przeczytać. Książki Cecelii Ahern zawsze potrafią poruszyć moje serce. Każda z jej książek podejmuje ważne tematy z życia codziennego i każda pokazuje, co tak naprawdę jest w życiu ważne. Nieważne, czy wymieszane z lekkimi elementami fantasy, czy całkiem realistyczne, jak w "Sto imion". Od czasu "P.S. Kocham Cię" jestem wielką fanką autorki i to się w najbliższym czasie nie zmieni.

Cały świat nienawidzi Kitty Logan. To przecież przez jej niesłuszne domysły niewinny nauczyciel został oskarżony o molestowanie dwóch uczennic. Jej chłopak ją zostawił, stacja zawiesiła, a każdego dnia przed jej drzwiami czeka nowa niemiła niespodzianka - niespodzianki jak hasła, psie gówna, petardy i inne badziewie. Tylko jej przyjaciółka Constance wciąż stoi przy jej boku. Ale kiedy przegrywa walkę z rakiem, Kitty wyrusza, by napisać na jej cześć ostatnią wielką historię, tę, której Constance nigdy nie zrealizowała. Jej jedyną wskazówką jest lista stu nazwisk. Spotyka się z sześcioma osobami z tej listy i jest niemal w rozpaczy, bo po prostu nie ma między nimi żadnej więzi. Jednak im więcej czasu spędza z ludźmi i ich historiami życia, tym wyraźniej widać, że każdy ma do opowiedzenia jakąś historię, a pracując nad nią Kitty w końcu odnajduje siebie i swój dziennikarski talent.

Lista, a na niej sto nazwisk. I oczywiście jakieś połączenie. To mnie zaciekawiło. No i jeszcze książka jest autorstwa Cecelii Ahern, która wyrobiła sobie już markę w świecie literackim. Liczyłem na emocjonalną historię, może trochę na temat dający do myślenia. Pożerałem pierwszą połowę „100 imion”, bo podjęte losy są dobrze dobrane i nie da się przewidzieć, co je łączy. Styl pisania również był, jak zwykle u Cecelii Ahern, płynny i niezbyt skomplikowany.

Potem od połowy książki stała się ona ślamazarna. Wszyscy bohaterowie spotykają się, by wybrać się na przejażdżkę. Naprawdę musiałem się zmusić, żeby skończyć książkę. Zakończenie też było naprawdę niesatysfakcjonujące. O ile przesłanie, które książka chce przekazać jest całkiem fajne, o tyle droga do niego była wyboista. Kończąc „100 imion”, zostałem z poczuciem, że sama Cecelia Ahern nie do końca wiedziała, jak stworzyć więź między setką bohaterów. Ta historia po prostu nie jest skończona… Najbardziej jednak przeszkadzała mi główna bohaterka, Kitty. Nie raz miałem ochotę potrząsnąć tą grzeczną dziewczynką i powiedzieć jej: "A teraz weź się w garść, człowieku". Od początku nie lubiłem Kitty, bo jedyne co robi to marudzi, płacze i użala się nad sobą. Cały pomysł na opowiadanie został słabo zrealizowany.

Tym razem zabrakło mi po prostu magii, którą zwykle zna się z książek Cecelii Ahern. "Sto imion" to zdecydowanie nie jest jej najlepsza książka. Jeśli nie przeczytasz, to nic nie stracisz. Jeśli naprawdę chcecie pięknej, czarującej historii Ahern, powinniście przeczytać którąś z jej innych książek.