Sezon na truskawki

2,5/5
Było to moje drugie zetknięcie z autorką, aczkolwiek po pierwszej pozycji jedyne co zostało mi w pamięci to jej tytuł. Pamiętam, że nie wniosła zbyt wiele do mojego życia, była mi obojętna. Z kolei o tym zbiorze opowiadań mam gorsze zdanie – nie zachwycił mnie, a wręcz często wprowadzał w konsternację i zażenowanie.
Historie są napisane w chaotyczny sposób – jak rozumiem jest to zabieg celowy. Czytanie tekstu kojarzącego się z nieokiełznanym strumieniem myśli, wypluwanymi słowami bez pomyślunku bywa ciekawym doświadczeniem, ale nie na długo. Przeczytanie jednej takiej książki jest wystarczające w ramach eksperymentu, ale taka forma w każdym przejawie literatury byłaby niezwykle męcząca.
Treść miała być sensualna, namiętna, intymna, bliska… Odebrałam to jednak zupełnie odwrotnie. Dobór słów bywał często (w moim odczuciu) nietrafiony, zamiast rozgrzewać to mroził. Niektóre opowieści wydawały mi się bezcelowe, pozbawione sensu – opisane zdarzenia miały odrealnione uzasadnienie, nieracjonalne przyczyny.
Nie do końca rozumiem też koncept na motyw przewodni jakim jest wyzwolenie, wolność przedstawiane jako zdrada. Opisywane zachowania kobiet sprowadzały się do niewierności wobec mężczyzn, a w dalszej części racjonalizowanie i gratyfikacja. Rozumiem aspekt wolności seksualnej, ale czy zobowiązanie się do związku (nawet niesformalizowanego) nie powinno być przejawem niechęci do krzywdzenia partnera?
O ironio, najbardziej podobały mi się teksty mające najmniej wspólnego z ogólną tematyką („Pępowina”, „Jedna jedyna”).