Pułapka na anioły

Zapewniam, to nie jest zwykła książka. To ciężar, który powinien przygnieść, a jednak wciąga jak narkotyk - połykasz stronę za stroną, nie wiedząc, kiedy przestajesz oddychać.

„Pułapka na anioły” to opowieść o chłopcu, który dorasta w domu, gdzie przemoc jest codziennością, a ojcowska miłość - tylko wspomnieniem, którego nigdy nie zaznał. Każdy dzień to nowe pęknięcie, nowa rana, która nie goi się, lecz przechodzi dalej, jak choroba dziedziczona w rodzinnej krwiobiegu. Ta powieść to dowód na to, że trauma nie kończy się na jednym pokoleniu - rozciąga się jak cień, który kładzie się na przyszłość, dławiąc nawet tych, którzy jeszcze nie zdążyli dorosnąć. Wojtek próbuje uciec, choćby na chwilę - w świat wyobraźni, w przestrzeń, gdzie anioły istnieją naprawdę, gdzie można schować się przed pięściami i spojrzeniami pełnymi pogardy. Ale nawet tam nie ma ratunku, bo rzeczywistość zawsze dopada, a anioły, zamiast chronić, same wpadają w sidła.
To książka, która nie daje nadziei, nie oferuje szczęśliwego zakończenia - zostawia czytelnika w ciemnym pokoju bez okien, gdzie echo przemocy odbija się bez końca. A jednak nie można się od niej oderwać, bo w tej duszności kryje się prawda, której zwykle nie chcemy dotknąć - prawda o tym, że niektóre dzieciństwa nigdy nie zostają ocalone, a skrzydła, raz złamane, nie odrastają.

„A dzień udawania mijał, bo taka jest rola dnia - mijać czym prędzej.”

„Zły człowiek powołał złego człowieka, bo to przenosi się jak zaraza, jak tyfus, jak głód, co się nim od głodnego zarazisz. Głupota rodzi głupotę, zło - zło, a bieda urodzi ci biedę. Kochański urodził więc Kochańskiego.”

„Nie chcieli uwierzyć, że człowiek jest jednorazowy.”