Przeklęci. Sabat kości. Tom 2

“Przeklęci”

“Czasem najzwyklejsze wydarzenia mogą nas zmienić w sposób, którego nikt oprócz nas samych nie zrozumie.”

[ współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca ]

Życie i Śmierć.

Willow i Grey.

Oni pośród chaosu i pięknych, odurzających uczuć.

“Sabat” był pozytywnym zaskoczeniem tego roku, natomiast “Przeklęci” w tym momencie wędrują do ulubieńców tego roku. Niesamowite jest być w mniejszości, którym ta książka się podobała.

Ta książka to coś więcej niż zwykłe romantasty.

Ta książka to coś więcej niż “porno” na papierze, którym jest określana (uwierzcie mi… nie rozumiem tego określenia przy tej książce).

Ta książka to coś więcej niż romans między demonem a czarownicą.

Ta książka jest tym, czego brakowało mi w tego typu lekturach.

Jest dopełnieniem i wypełnieniem.

To, w jakim momencie zakończył się pierwszy tom - było niedopuszczalne. Teraz po czasie i po przeczytaniu drugiego tomu wiem, że to była troska o moje zszargane serce. Dziękuję Harper!

Po zakończeniu “Sabatu” bardzo się zastanawiałam, w jakim kierunku pójdzie “Przeklęci” i czy będzie równie zaskakująca co pierwszy tom. I jakie było moje zdziwienie, kiedy ta książka okazała się istnym rollercoasterem. Emocje, jakie udzielały mi się podczas czytania wybijały ponad skalę, a ja nawet uroniłam kilka łez.

Rozwój postaci w tej historii był niesamowity.

Zbyt uparta, zbyt warta.

Z wewnętrznym konfliktem…

Ona posiadająca traumy związane z przeszłością, które w jakimś stopniu odbiły się w na jej psychice, ale… najpierw musiała zrozumieć, kim jest i jakie brzmi jej przeznaczenie oraz kto tak naprawdę podcina jej skrzydła w momencie, kiedy mogła unieść się wysoko. Samotna, wykorzystywana, ale przy tym niesamowicie silna, bezczelna i zabawna. Uwielbiam ją. Silna, mądra i robi wszystko, aby przetrwać w świecie, który chce ją zlikwidować.

Walcząca o innych i godny pochówek dla tych, którzy zostali źle potraktowani.

No i on…

Gray…

Mówicie co chcecie, ale nigdy nie nazwałabym go ciepłą kluchą.

Dla niej spaliłby cały świat.

Bramy piekielne czekały na odpowiedni czas.

Gray to postać, która zyskiwała w oczach. Każda najmniejsza interakcja wywoływała we mnie krzyczącą łasicę z gifa. Piękne w tym wszystkim było to, że on widział ją całą… prawdziwą. Potrafił zajrzeć w głąb jej serca. Wyrachowany ze skłonnościami manipulacyjnymi, zaborczy, troskliwy i martwiący się o jej bezpieczeństwo. Oddany i gotowy na wszystko.

Akceptował ją taką, jaką jest.

A jego pragnienie? Być równym sobie i stać u jej boku…

Ale zanim…

“Pozwól mi się kochać.”

Połączeni niezwykłą więzią i skomplikowani we własnym chaosie.

“Była instrumentem, a ja byłem dyrygentem. Tworzyliśmy pieśń bólu i ekstazy, co najważniejsze: naszą pieśń.”

To co działo się między nimi… Holy Fucking Shit. Pełni pasji, namiętności, wzajemnego szacunku i zgody. Napięcie między nimi było bardzo wyczuwalne. A obserwowanie rozwoju ich relacji i wrażliwej strony Graya było niesamowite.

I miłość…

To takie proste słowo, ale w ich przypadku? Miłość znaczyła coś niewyobrażalnego.

Miłość, którą Grey ją obdarzył była wyjątkowa. Moment wyznania? Przygniótł mnie, ba! Moje oczy chciały płakać. Może i jego sposoby, nie były najlepsze, ale dla mnie? Były najpiękniejsze w tamtych okolicznościach.

Podnosił zamiast pocieszać. Wzmacniał zamiast ratować.

Był dla niej. Doceniał. Zauważał. Walczył.

Dostałam to czego nie oczekiwałam, a nawet i jeszcze więcej. Jestem zakochana i pragnę więcej.

Kocham tę parę, jak i bohaterów, których wykreowała Harper. Niepohamowana wściekłość, miłość nieznająca granic, ale potrzebująca czasu oraz nieposkromione pożądanie, które parzyło.

Poboczni bohaterowie byli wyraziści i, mimo że nie mieli własnych perspektyw, to i tak nie dali o sobie zapomnieć, a zagrania pewnej postaci (hatfu) były do przejrzenia i miałam ochotę wrzucić go do maszynki, która mieli mięso.

Jeżeli chodzi o system magiczny, to do niego nie mam zastrzeżeń. Mi się podobał. Może i nie było go dużo, ale mimo wszystko interesowała i jestem zadowolona z tego, w jaki sposób została przedstawiona do samego końca. Bo w magii nie chodzi o to by ją tylko brać. Ale na tym by też ją dawać, bo magia to równowaga.

“Przeklęci” to nieco zawiła, ale piękna w swej istocie historia, która emocjonowała i idealnie się scalała.

Pierwszy tom był zalążkiem czegoś, co wyższe cele miały w planach od dawien dawna, a ten? Był jego dopełnieniem i soczystym zakończeniem. Pełna zwrotów akcji, niesamowitych spicy scen i zagrzebanych głęboko tajemnic. Niepokojąca, kręta, wciągająca i uzależniająca.

Sekrety, zdrady i zwroty akcji oraz nowa linia fabularna dla innej czarownicy i demona.

A przesłanie tej historii? Było piękne…

Nie musisz udowadniać innym swojej wartości. Nie musisz być na każde skinienie palca ani spełniać oczekiwań. Nawet tym, którzy powinni cię kochać. Bądź sobą, walcz o siebie i miej własne zdanie.

“Nie jesteś sama.”