Protagoras czyli o sofistach [o moralności]; dialog dowodzący

Platon, żyjący w latach 427 p.n.e. do 347 p.n.e., był uczniem Sokratesa, a jego twórczość obejmuje 35 dialogów. Jednym z nich jest "Protagoras", zaliczany do wczesnych dialogów, który koncentruje się na zagadnieniach etycznych, a szczególnie na kwestii cnoty. Platon podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie, czy cnota jest czymś, czego można się nauczyć, utożsamiając ją z wiedzą. W dialogu tym Protagoras staje się jednym z głównych rozmówców Sokratesa, co ciekawe, Platon często daje mu rację, co nie jest typowe dla innych jego dzieł. Jak zauważył Władysław Witwicki, "Protagoras" jest dynamiczną sceną pełną argumentacyjnych starć, które ujawniają różnice między Sokratesem a Protagorasem – mimo wspólnego celu, jakim jest wpływ na młode pokolenie, różnią się oni podejściem, statusem społecznym i metodami. Zarówno Protagoras, jak i Sokrates dążyli do przygotowania młodzieży do obywatelskiego życia. Protagoras profesjonalnie zorganizował swoje nauczanie, natomiast Sokrates traktował to bardziej jako okazję, angażując się w rozmowy niemal mimochodem. Obaj jednak chcieli, by ich uczniowie stawali się dzielnymi, szczęśliwymi i pożytecznymi ludźmi. Celem była pomoc młodym w kształtowaniu się na ludzi wartościowych i zdolnych do pracy nad sobą. W ich wspólnym przekonaniu, aby młody człowiek mógł osiągnąć pełnię swoich możliwości, nie wystarczy proste kultywowanie tradycji czy wsłuchiwanie się w opinie otoczenia. Obaj filozofowie uważali, że życie powinno opierać się na długofalowej intelektualnej i moralnej pracy. Dzielność według obu musi wynikać z wykształcenia, świadomości, inteligencji i odpowiedniego treningu.