(P)oszukiwanie

Ada Sienkiewicz, urodzona w 2001 roku, jest studentką trzeciego roku psychologii. Od kilku lat zajmuje się pisaniem poezji, którą określa jako swoje niekonwencjonalne wyznania. Dla Ady tworzenie poezji jest sposobem na kreowanie alternatywnej rzeczywistości. Jej wiersze oferują intymną interpretację świata, jeśli ten w ogóle istnieje poza ramach naukowej analizy. Poezja staje się dla niej "głosem duszy" w surowym świecie, a umiejętne konstruowanie wersów wprowadza bogactwo znaczeń. Właśnie poprzez poezję Ada znajduje miejsce, z którego może spojrzeć na rzeczywistość z dystansem, odkrywając więcej niż to, co z pozoru oczywiste. To jej przytulna kryjówka, z której poprzez metafory stara się mówić o rzeczach nieoczywistych, spotykając się z różnymi reakcjami – od drwin po pobłażliwe uśmiechy. Kryje się za poetyckim liberum veto wobec milczenia, które na jej oczach przekształca otaczający ją świat poza wszelką kontrolą. Sienkiewicz silnie odczuwa wpływ relatywizmu i jest zaniepokojona erozją wartości. Świadomość tej rzeczywistości, mimo że bywa nieprzyjemna, jest dla niej źródłem twórczych refleksji, choć sama uważa, że nie jest ekspertem w dziedzinie poezji.