Ada Sienkiewicz - sylwetka autora

Studentka trzeciego roku psychologii od pewnego czasu tworzy wiersze, które nazywa "(nie)uczesane (wy)zwierzenia". Dla niej poezja stanowi sposób kreowania alternatywnej rzeczywistości, intymne zrozumienie świata zewnętrznego – o ile ten w ogóle istnieje poza tym, co uchwytne w naukowych ramach. Poezję postrzega jako "głos duszy" w brutalnym świecie, który wypowiada się poprzez zróżnicowane wersy decydujące o bogactwie znaczeń. To jej osobista przystań, pozwalająca spojrzeć na rzeczywistość z nowego dystansu, dostrzegając więcej niż to, co oczywiste na pierwszy rzut oka. W tej poetyckiej kryjówce wyraża siebie przez wąską szczelinę – mimo że wielu widzi to jako bezsensowny krzyk, nieistotny i niepotrzebny. Stanowi to jej osobisty sprzeciw wobec milczenia. Poezja daje jej siłę wpływania na rzeczywistość w sposób, który trudno opanować, gdzie szeroki kontekst wpływa na interpretację znaczeń. Przytłacza ją i zasmuca wszechobecny relatywizm oraz deprecjonowanie wartości. Świadomość, pełna czy ograniczona, często ją przygnębia. Mimo to, uważa, że nie jest znawczynią poezji.