Pomrok

To nie była zwykła lektura, to było spotkanie.
Spotkanie z bólem, który nie woła o uwagę, ale nieustannie pulsuje pod skórą. I chyba właśnie dlatego „Pomrok” pozostanie ze mną na długo, jak echo obecności kogoś, kto pojawił się tylko raz, ale już na zawsze zostawił ślad.
To powieść wyryta w popiołach krainy, gdzie przeszłość nie gaśnie, lecz żarzy się w spojrzeniach ludzi, szeptach ulic i bezsennych nocach Olgierda. Człowieka napiętnowanego zdradą, który powraca do świata, w którym miłosierdzie dawno wygasło.
Ta powieść to rozmowa z sumieniem.
Zza zasłony śmierci przemawia głos raz niosący potępienie a innym razem czułe westchnienia pełne rozpaczy i pytań, na które nie ma odpowiedzi.
Autor nie pisze, on rzeźbi zdania w emocjach… Układa duszę na papierze niczym zmęczoną dłoń na klatce piersiowej.
Ta książka nie przynosi ukojenia, ale nie zostawia też w pustce. To jak spotkanie ze snem, w którym prawda ubrana jest w ból, a człowieczeństwo ma twarz pokrytą bliznami.
Kto sięgnie po tę książkę, nie wyjdzie z niej taki sam.
Bo są historie, których nie da się po prostu przeczytać. One muszą być przeżyte.
Kto ją przeczyta przekona się, że nie ma tylko dobra i zła, pomiędzy nimi jest jeszcze mrok…

„Życie nie lubi próżni”

„Też czujesz unoszący się wokół nas odór śmierci? Czy widzisz, jak za to, czego się dopuściliśmy, nasze ciała pokrywają się płatami zgniłej tkanki?”

„Zło jest wszechmocne, potrafi zawładnąć najbardziej niewinnym sercem. Jest próżnią nadzieją na łatwe spełnienie najskrytszych marzeń i zarazą, której ciężko nie ulec. Ale w ostatecznym rozrachunku nie daje nic więcej prócz zbrukanej duszy.”